هنگامى كه پروردگارش او را در سرزمين مقدس» طُوى «ندا داد: (16) (كه) به سوى فرعون برو كه او طغيان كرده است. (17) و بگو:» آيا براى تو [ميلى به پاك شدن و] رشد يافتن هست؟! (18) و (اينكه) تو را به سوى پروردگارت راهنمايى كنم پس بهراسى؟! « (19) و (موسى) نشانه (معجزه آساى) بزرگتر را به او نماياند. (20) و [لى] تكذيب كرد و نافرمانى نمود. (21) سپس با كوشش پشت كرد. (22) و (مردم را) جمع كرد و ندا داد، (23) و گفت:» من پروردگار والاتر شما هستم. « (24) پس خدا او را به مجازات بازپسين و نخستين گرفتار ساخت. (25) قطعاً در اين (امور) عبرتى است براى كسى كه بهراسد. (26) آيا آفرينش شما سختتر است يا آسمان كه (خدا) آن را بنا كرد؟! (27) سقف آن را برافراشت و آن را مرتّب نمود، (28) و شبش را تاريك كرد و نيمروزش را بيرون آورد. (29) و بعد از آن، زمين را گسترش داد، (30) آبش و گياهش را از آن بيرون آورد، (31) و كوهها را استوار ساخت. (32) (اينها) مايه بهرهمندى براى شما و براى دامهاى شماست. (33) و هنگامى كه (حادثه) دهشتناك بزرگتر در رسد، (34) (همان) روزى كه انسان كوشش خود را به ياد مىآورد، (35) و دوزخ براى كسى كه مىبيند ظاهر مىگردد. (36) و اما كسى كه طغيان كرده، (37) و زندگى پست (دنيا) را برگزيند، (38) پس در واقع فقط دوزخ مقصد (او) است. (39) و اما كسى كه از مقام پروردگارش بترسد و نفس را از هوس منع كند، (40) پس در حقيقت تنها بهشت مقصد (او) است. (41) درباره ساعت (قيامت) از تو مىپرسند، وقوعش چه زمانى است؟ (42) تو از يادمان آن چه (بهرهاى) دارى؟! (43) منتهاى آن فقط به سوى پروردگار توست. (44) تو فقط هشدار دهنده كسى هستى كه از آن بهراسد. (45) چنانكه گويى آنان روزى كه آن (قيامت) را مىبينند جز عصر گاهى يا نيمروز (ى در) آن (دنيا) درنگ نكردهاند. (46)