80- سورة عبس به نام خداى گستردهمهرِ مهرورز چهره درهم كشيد و روى برتافت، (1) (بخاطر) اينكه نابينا به سراغ او آمد. (2) و چه چيز تو را آگاه مىكند؟ شايد او رشد يابد [و پاك شود]، (3) يا متذكر گردد پس يادآورى او را سود بخشد. (4) اما كسى كه توانگرى نمايد، (5) پس تو به او روى مىآورى، (6) در حالى كه [پاك نشدن و] رشد نيافتن او، ايرادى بر تو نيست. (7) و اما كسى كه با كوشش به سراغ تو مىآيد، (8) در حالى كه او مىهراسد، (9) پس تو از او (غافل مىگردى و به ديگرى) سرگرم مىشوى. (10) هرگز چنين نيست (كه روش تو اينگونه باشد) در حقيقت آن (آيات) يادآورى است، (11) و هر كس بخواهد آن را به ياد آورد. (12) (در حالى كه اين آيات) در كتابهاى ارجمند، (13) بلند مرتبه پاكيزه، (14) در دستان سفيران (و نويسندگان)، (15) ارجمندان نيكوكار (است). (16) كشته باد انسان چقدر او كافر است! (17) او را از چه چيزى آفريده است؟! (18) او را از آب اندك سيال آفريد و (اندازه) او را معين كرد. (19) سپس راه (خروج) او را آسان كرد، (20) سپس او را ميراند و وى را در قبر نهاد، (21) سپس هر گاه بخواهد او را زنده مىكند. (22) هرگز چنين نيست؛ هنوز آنچه را (خدا) به او فرمان داد به پايان نرسانده است. (23) و انسان بايد به غذايش نظر كند. (24) كه ما آب را با بارشى فرو ريختيم، (25) سپس زمين را كاملًا شكافتيم، (26) و در آن دانه (ها) رويانديم، (27) و (نيز) انگور و سبزى، (28) و زيتون و درخت خرما، (29) و باغهاى انبوه، (30) و ميوه و گياهان چراگاه، (31) (كه اين) مايه بهرهمندى براى شما و براى دامهاى شماست. (32) و هنگامى كه صداى مهيب (رستاخيز) بيايد، (33) (همان) روزى كه مرد از برادرش مىگريزد، (34) و (نيز از) مادرش و پدرش، (35) و (همسرِ) همراهش و پسرانش؛ (36) در آن روز براى هر مردى از آنان كارى (و حالى) است كه او را (از ديگران باز مىدارد و) دفع مىكند! (37) چهرههايى كه در آن روز درخشان است، (38) خندان [و] شادمان است. (39) و چهرههايى كه در آن روز غبارى بر آن است، (40) سياهى آن را مىپوشاند. (41) فقط آنان كافران [و] بدكارانند. (42)