نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : صلواتى، محمود جلد : 1 صفحه : 166
131. هرگاه نعمتى به آنان مىرسيد، مىگفتند: ما سزاوارِ آن هستيم، و هر گاه گزندى به آنان مىرسيد، مىگفتند: اين شومى از موسى و يارانِ اوست. هان كه [سرچشمه] شومى اينان نزد خداست، ولى بيشترشان نمىدانند. 132. گفتند: هر نشانهاى برايمان بياورى تا بدان افسونمان كنى، ما به تو نمىگرويم، بى ترديد. 133. پس طوفان و ملخ و كنه و غوكها و خون را- كه هر يك نشانههاى جداگانهاى بودند- بر آنان فرستاديم، و باز سر كشى كرده و مردمان گناه پيشهاى بودند. 134. و چون عذاب بر آنان فرود آمد، گفتند: اى موسى پروردگارت را به پيمانى كه با تو دارد براى ما بخوان، كه اگر اين عذاب را از ما برطرف كنى بى گمان به تو مىگرويم، و بنى اسرائيل را اجازه مىدهيم كه پيروت گردند. 135. و چون عذاب را- تا سررسيدى كه بدان رسيدند- از آنان برطرف كرديم، باز پيمان شكنى كردند. 136. پس از آنان انتقام كشيديم و در دريا غرقشان كرديم، چرا كه نشانههاى ما را دروغ دانسته و از آن بى خبر بودند. 137. و بدان گروه كه پيوسته خوارشان مىداشتند باختر و خاور آن سرزمين با بركت را عطا كرديم؛ و به پاسِ پايداريشان وعده نيكِ پروردگارت بر بنى اسرائيل تحقق يافت و در هم كوبيديم تمامِ آنچه را كه فرعون و قومش مىساختند و به پا كردند.
نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : صلواتى، محمود جلد : 1 صفحه : 166