120. جهودان و ترسايان هرگز از تو خرسند نمىشوند، تا آيينشان را پيروى كنى؛ بگو: تنها هدايتِ خدا هدايت است. و اگر پس از دانشى كه تو را رسيده خواهشهايشان را پيروى كنى، يار و ياورى نخواهى يافت از سوى خداوند. 121. كسانى كه بهآنان كتاب دادهايم، و آن را چنانكه سزد مىخوانند، همانانند كه بدان باورمندند، و كسانى كه بدان كفر مىورزند، زيانكارند. 122. اى بنىاسرائيل! نعمتم را كه بر شما بخشيدم، و اينكه شما را بر جهانيان برترى دادم، به ياد آريد. 123. و از روزى كه هيچ كس ديگرى را به كار نمىآيد، و از وى تاوانى پذيرفته نمىشود و شفاعتى سودمند نمىافتد، و ياورى نمىيابند، برحذر باشيد. 124. و آنگاه را [به ياد آريد] كه پروردگارش ابراهيم را با سخنانى آزمود، و او آنها را به انجام رسانيد، فرمود: من تو را پيشواى مردمان سازم. گفت: و از دودمانم نيز؟ فرمود: پيمان من به ستمكاران نمىرسد. 125. و آنگاه را كه آن خانه [/ كعبه] را براى مردم، جايگاهِ امن نهاديم، و [گفتيم:] از مقام ابراهيم نمازگاهى گيريد، و به ابراهيم و اسماعيل سفارش كرديم كه: خانهام را براى طواف كنندگان و مقيمان و ركوع كنندگان و سجده كنندگان، پاكيزه گردانيد. 126. و هنگامى را كه ابراهيم گفت: پروردگارا، اين [سرزمين] را شهر ايمنى گردان، و مردمانش را- آنان كه به خدا و روز رستاخيز مىگروند- از فراوردهها روزى بخش. فرمود: ناباوران را نيز اندكى بهرهور سازم، آنگاه به عذاب دوزخشان دراندازم، و فرجامى است ناخوشايند.