127. و آنگاه را [به ياد آريد] كه ابراهيم و اسماعيل پايههاى آن خانه را فرا بردند: پروردگارا، از ما پذيرا باش، كه تو آن شنواى دانايى بىترديد. 128. پروردگارا، ما را فرمانبردار خود گردان، و از دودمان ما نيز امّتى فرمانبردار خود پديد آور؛ و آداب پرستشِ ما را به ما بنماى، و توبه ما را پذيرا باش، كه تو آن توبهپذيرى كه مهر مىورزد. 129. پروردگارا، در ميانشان از خودشان، پيامبرى برانگيز، كه آيههايت را برايشان خوانَد، و به آنان كتاب و حكمت آموزد، و پاكيزهشان سازد، كه تويى آن فرزانه پيروزمند. 130. كيست كه از آيينِ ابراهيم روى برتابد، مگر كسى كه نابخردى دارد؟ ما او را در اين دنيا برگزيديم و در آخرت از شايستگان است بى ترديد. 131. آنگاه كه پروردگارش به وى فرمود: فرمانبردار باش. گفت: فرمانبردارِ كسى هستم كه جهانيان را پرورد. 132. ابراهيم فرزندانش را بدان [آيين] سفارش كرد و نيز يعقوب، كه اى فرزندانم! خدا اين آيين را براى شما برگزيدهاست؛ پس جز در فرمانبرداريش از اين جهان نرويد. 133. آيا آنگاه كه يعقوب را مرگ فرا رسيد، گواه بوديد؟ آنگاه كه به فرزندانش گفت: پس از من پرستش به درگاهِ كه مىبريد؟ گفتند: خداىِ تو و خداىِ نياكانت، ابراهيم و اسماعيل و اسحاق. معبودى كه يگانه است و ما فرمانبردار اوييم بىترديد. 134. آنان مردمىاند كه درگذشتهاند. ايشان راست آنچه كردهاند و شما راست آنچه كنيد، و شما را از آنچه مىكردهاند نمىپرسند.