17. آنان كسانى را مىمانند كه آتشى افروختند، و چون پيرامونشان را روشنى بخشيد، خداوند نورشان را برد و در تاريكىهايى وانهادشان كه نمىبينند. 18. كرانند، لالانند، كورانند، پس به راه نمىآيند. 19. يا چون [گرفتارانند در] رگبارى سخت، كه در آن تاريكىها و تندر و درخشى است؛ و آنان از آذرخشها و بيم مرگ، انگشتانشان را در گوشها نهند و خدا چيره است بر كسانى كه كفر مىورزند. 20. چيزى نمانده كه آذرخش، ديدگانشان را بربايد؛ هرگاه كه بر آنان روشنى بخشد، در آن گام مىزنند؛ و چون تاريك كند، بايستند؛ و اگر خدا مىخواست شنوايى و بيناييشان را مىبرد، بى گمان بر هرچيز تواناست خداوند. 21. اى مردم! پروردگارتان كه شما و پيشينيانتان را آفريده، بپرستيد؛ باشد كه پارسا شويد. 22. آنكه زمين را براى شما بستر و آسمان را سرپناهى ساخت، و از آسمان آبى فرستاد، و با آن براى شما انواع ميوهها پديد آورد؛ پس براى خدا همتايانى قرار ندهيد با آنكه مىدانيد. 23. و اگر از آنچه بر بندهمان فرستادهايم دچار ترديديد، پس سورهاى همانند آن را بياوريد اگر راست مىگوييد؛ و گواهانتان را- جز خدا- فرا خوانيد. 24. پس اگر نكرديد- كه هرگز نخواهيد كرد- از آتشى كه سوختش آدميان و سنگهاست، و براى كافران آماده گرديده، بپرهيزيد.