49. و آنگاه را [به ياد آريد] كه شما را از فرعونيان- كه شما را سخت شكنجه مىكردند- رهانيديم؛ پسرانتان را سر مىبريدند و زنانتان را زنده مىگذاشتند، و اين از سوى پروردگارتان آزمونِ بزرگى بود. 50. و آنگاه را [به ياد آريد] كه دريا را برايتان شكافتيم و شما را رهانيديم، و فرعونيان را غرق [دريا] كرديم، و شما نگاه مىكرديد. 51. و آنگاه را [به ياد آريد] كه با موسى چهل شب قرار گذاشتيم؛ اما شما در نبود وى، گوساله گزيديد و ستمگرى كرديد. 52. باز، پس از آن بر شما بخشوديم، باشد كه سپاس بگزاريد. 53. و آنگاه را [به ياد آريد] كه به موسى كتاب و فرقان داديم، باشد كه به راه آييد. 54. و آنگاه را كه موسى به قومش گفت: هموطنانم، شما با [به پرستش] گرفتن گوساله بر خويشتن ستم كرديد، اينك به درگاه آفريدگارتان توبه كنيد، و يكدگر را بكشيد؛ كه آن نزد آفريدگارتان برايتان بهتر است. پس [خدا] توبه شما را پذيرا شد، كه او توبهپذيرى مهربان است بى ترديد. 55. و آنگاه را كه گفتيد: اى موسى، ما تا خدا را آشكارا نبينيم، به تو نمىگرويم! پس آذرخشى شما را فرو گرفت و شما نگاه مىكرديد. 56. سپس شما را پس از مرگتان برانگيختيم، باشد كه سپاس بگزاريد. 57. و ابر را بر سرتان سايبان ساختيم؛ و برايتان گز انگبين و بلدرچين فرو فرستاديم [و گفتيم:] از پاكيزههايى كه روزيتان كرديم بخوريد؛ و آنان بر ما ستم نكردهاند، بلكه بر خويشتن ستم مىكردند.