در حقيقت، كسانى كه آخرت را باور ندارند، فرشتگان را در نامگذارى به صورت مؤنّث نام مىنهند. (27) و ايشان را به اين [كار] معرفتى نيست. جز گمانِ [خود] را پيروى نمىكنند، و در واقع، گمان در [وصول به] حقيقت هيچ سودى نمىرساند. (28) پس، از هر كس كه از ياد ما روى برتافته و جز زندگى دنيا را خواستار نبوده است، روى برتاب. (29) اين منتهاى دانش آنان است. پروردگار تو، خود به [حال] كسى كه از راه او منحرف شده داناتر، و او به كسى كه راه يافته [نيز] آگاهتر است. (30) و هر چه در آسمانها و هر چه در زمين است از آنِ خداست، تا كسانى را كه بد كردهاند، به [سزاى] آنچه انجام دادهاند كيفر دهد، و آنان را كه نيكى كردهاند، به نيكى پاداش دهد. (31) آنان كه از گناهان بزرگ و زشتكاريها- جز لغزشهاى كوچك- خوددارى مىورزند، پروردگارت [نسبت به آنها] فراخآمرزش است. وى از آن دم كه شما را از زمين پديد آورد و از همانگاه كه در شكمهاى مادرانتان [در زهدان] نهفته بوديد به [حال] شما داناتر است، پس خودتان را پاك مشماريد. او به [حال] كسى كه پرهيزگارى نموده داناتر است. (32) پس آيا آن كسى را كه [از جهاد] روى برتافت ديدى؟ (33) و اندكى بخشيد و [از باقى] امتناع ورزيد. (34) آيا علم غيب پيش اوست و او مىبيند؟ (35) يا بدانچه در صحيفههاى موسى [آمده] خبر نيافته است؟ (36) و [نيز در نوشتههاى] همان ابراهيمى كه وفا كرد: (37) كه هيچ بردارندهاى بار گناه ديگرى را بر نمىدارد. (38) و اينكه براى انسان جز حاصل تلاش او نيست. (39) و [نتيجه] كوشش او به زودى ديده خواهد شد. (40) سپس هر چه تمامتر وى را پاداش دهند. (41) و اينكه پايان [كار] به سوى پروردگار توست. (42) و هم اوست كه مىخنداند و مىگرياند. (43) و هم اوست كه مىميراند و زنده مىگرداند. (44)