[تا] بر شما از آسمان بارانِ پى در پى فرستد. (11) و شما را به اموال و پسران، يارى كند، و برايتان باغها قرار دهد و نهرها براى شما پديد آورد. (12) شما را چه شده است كه از شكوه خدا بيم نداريد؟ (13) و حال آنكه شما را مرحله به مرحله خلق كرده است. (14) مگر ملاحظه نكردهايد كه چگونه خدا هفت آسمان را تو بر تو آفريده است؟ (15) و ماه را در ميان آنها روشنايىبخش گردانيد و خورشيد را [چون] چراغى قرار داد. (16) و خدا [ست كه] شما را [مانند] گياهى از زمين رويانيد؛ (17) سپس شما را در آن بازمىگرداند و بيرون مىآورد بيرونآوردنى [عجيب]! (18) و خدا زمين را براى شما فرشى [گسترده] ساخت، (19) تا در راههاى فراخ آن برويد.» (20) نوح گفت: «پروردگارا، آنان نافرمانى من كردند و كسى را پيروى نمودند كه مال و فرزندش جز بر زيان وى نيفزود. (21) و دست به نيرنگى بس بزرگ زدند. (22) و گفتند: زنهار، خدايان خود را رها مكنيد، و نه «وَدّ» را واگذاريد و نه «سُواع» و نه «يَغُوث» و نه «يَعُوق» و نه «نَسْر» را. (23) و بسيارى را گمراه كردهاند. [بار خدايا،] جز بر گمراهى ستمكاران ميفزاى.» (24) [تا] به سبب گناهانشان غرقه گشتند و [پس از مرگ] در آتشى درآورده شدند و براى خود، در برابر خدا يارانى نيافتند. (25) و نوح گفت: «پروردگارا، هيچ كس از كافران را بر روى زمين مگذار، (26) چرا كه اگر تو آنان را باقى گذارى، بندگانت را گمراه مىكنند و جز پليدكارِ ناسپاس نزايند. (27) پروردگارا، بر من و پدر و مادرم و هر مؤمنى كه در سرايم درآيد، و بر مردان و زنان باايمان ببخشاى، و جز بر هلاكت ستمگران ميفزاى.» (28)