يهوديان و مسيحيان هرگز از تو راضى نمىشوند مگر پيرو آئين آنان شوى به آنان بگو، هدايت واقعى همانا هدايت خداست با وجود علم و آگاهى كه دارى اگر از اميال و خواستهاى آنان پيروى كنى، هيچ پشتيبان و ياورى از جانب خدا نخواهى داشت. (120) كسانى كه بر آنان كتاب آسمانى دادهايم و آن را بدقت مىخوانند، بقرآن نيز ايمان مىآورند. آنان كه منكر كتاب خدا شدند، قطعاً زيانكارند. (121) اى بنى اسرائيل نعمتهايى را كه به شما بخشيدهام بخاطر بياوريد و اينكه من شما را بر جهانيان فضيلت بخشيدم. (122) بترسيد از روزى كه در آن روز نه كسى بكار كسى آيد و نه عوضى و مالى از كسى پذيرفته شود و نه شفاعت بحال كسى سودى بخشد و هيچگونه كمكى بر آنان نخواهد شد. (123) هنگامى كه پروردگار ابراهيم، او را بكلماتى چند بياموزد و او از عهده آزمايش بخوبى برآمد، خدا فرمود: من تو را امام و پيشوا براى مردم قرار دادم ابراهيم گفت: از نسل من نيز (امام قرار بده) خدا فرمود: قرار داد من شامل ستمكاران نخواهد بود [1]. (124) و چون خانه (كعبه) را محل ثواب و امن براى مردم قرار داديم، از مقام ابراهيم (در چند قدمى كعبه) نمازگاهى براى خود انتخاب كنيد. ما به ابراهيم و اسماعيل سپرديم كه حرم خدا را براى طواف كنندگان و معتكفان و ركوع و سجود كنندگان پاك و پاكيزه نگهداريد. (125) آن گاه ابراهيم گفت: پروردگارا، اين شهر را مكانى امن قرار بده و از اهل آن هر كس بخدا و روز آخرت ايمان بياورد، از ثمراتش بر آنان روزى عطا فرما (ما دعاى او را قبول كرديم) و گفتيم: هر كس كفر بورزد، بهره و نصيب كمى بر او خواهيم داد. سپس او را با ذلت و خوارى بسوى عذاب آتش مىكشانيم كه سرانجام بسيار بديست. (126) [1]- منظور از كلمات يك سلسله احكام و وظايف سنگينى بود كه بر عهده ابراهيم (ع) گذاشته شد و اين احكام عبارت بودند از: قربانى كردن تنها فرزندش و ترك زن و بچه در سرزمين بىآب و قرار گرفتن در ميان آتش. و او با نيروى ايمان از عهده انجام آنها بخوبى برآمد. رسالت ابراهيم (ع) در حدود (1996) سال قبل از ميلاد مسيح بود.