در آفرينش آسمانها و زمين و در جريان شب و روز و كشتىهايى كه در دريا بسود مردم در حركتند و آبى كه خدا از آسمان نازل كرده و با آن زمين موات را زنده ميكند و هر گونه جاندارى را در آن پراكنده است، همچنين در وزش بادها و گردش ابرها كه در ميان آسمان و زمين تحت فرمانند، براى مردمى كه عقل خود را بكار برند، نشانهها و عبرتهاست. (164) از مردم كسانى هستند كه معبودانى غير از خدا براى خود مىگيرند و آنها را همچون خدا دوستشان دارند، ولى مردم باايمان خدا را بسيار دوست مىدارند و ستمكاران روزى كه عذاب خدا را به چشم يقين مشاهده كنند به اين حقيقت پى خواهند برد كه تمام قدرت از آن خداست و عذاب خدا بسيار سخت و شديد است. [1] (165) آن روز پيشوايان از پيروانشان دورى خواهند جست و پيروان آنها عذاب را ديده و دستشان از همه جا كوتاه مىشود. (166) و كسانى كه از آنان پيروى كردند، خواهند گفت: كاش بار ديگر (به دنيا) برمىگشتيم تا از پيشوايان گمراه دورى كنيم همانطورى كه آنها از ما دورى كردند. بدينسان اعمالشان حسرت بار خواهد شد و از آتش دوزخ بيرون نخواهند شد. (167) اى مردم، از نعمتهاى حلال و گوارا كه در زمين است بخوريد و هرگز از گامهاى (خطرناك) شيطان پيروى نكنيد كه او دشمن آشكار شماست. (168) او شما را به اعمال زشت و ناپسند و اميدارد و شما را وادار مىسازد آنچه نميدانيد به خدا نسبت دهيد. (169) [1]- مشركين خدا را مىشناختند ولى مىگفتند كه اين بتها ميان ما و خدا واسطه و شفيع هستند. بعضى از مشركين مدتى بتى را ميپرستيد، سپس آن را رها كرده و بت ديگرى را ستايش ميكرد و بعضىها بتهاى خود را فروخته و خرج خود و خانوادهشان ميكردند.