234 و كسانى از شما كه مىميرند و همسرانى به جاى مىنهند، آن همسران بايد چهار ماه و ده روز انتظار كشند و چون به سرآمد عدّه خود رسيدند، در آنچه به شايستگى با خويش مىكنند بر شما گناهى نيست و خداوند از آنچه مىكنيد آگاه است. 235 و در خواستگارى از زنان (شوى مرده يا طلاق گرفتهاى كه در عدّه به سر مىبرند) در آنچه دو پهلو [1] بر زبان آوريد يا در دل پنهان بداريد، بر شما گناهى نيست، خداوند مىداند كه بىگمان شما به زودى از آنان ياد خواهيد كرد، اما با آنها وعده نهانى ازدواج ننهيد مگر آنكه سخنى شايسته بگوييد و آهنگ پيوند زناشويى مكنيد تا زمان مقرر (عدّه) سرآيد و بدانيد كه خداوند آنچه را در درون شما مىگذرد مىداند پس از او بترسيد [2] و بدانيد كه خداوند آمرزندهاى بردبار است. 236 اگر زنانى را كه با آنان آميزش نكرده يا براى آنها كابينى نبريدهايد، طلاق دهيد، بر شما گناهى نيست. ولى ايشان را از دهشى شايسته بهرهمند سازيد- توانگر به اندازه خويش [3] و تنگدست به اندازه خويش- اين بر نيكوكاران واجب [4] است. 237 و اگر آنان را پيش از آميزش و پس از آنكه كابين بريدهايد طلاق دهيد پرداخت نيمى از كابين بر عهده شماست مگر آنان خود از آن بگذرند يا آن كس كه رشته ازدواج در كف اوست در گذرد و گذشت كردنتان به پرهيزگارى نزديكتر است و بخشش را ميان خود فراموش مكنيد كه خداوند به آنچه انجام مىدهيد بيناست. [1]. دو پهلو: ويژگى سخن غيرصريحى كه دو مفهوم دارد و مبهم يا كنايهآميز است- فرهنگ بزرگ سخن، ج 4، ص 3371. [2]. حذر: پرهيزيدن، ترسيدن- فرهنگ تازى به پارسى، ص 273. [3]. القدر: مبلغ الشىء. و الطّاقة- المعتمد، ذيل همين كلمه. [4]. به يادداشت شماره 3 در ص 409 رجوع فرماييد.