238 بر نمازها به ويژه نماز ميانه [1] پايبند باشيد و براى خداوند فروتنانه (به نماز و دعا) بايستيد. 239 و اگر در بيم بوديد، (نماز خوف را) پياده يا سواره بجاى آوريد و چون ايمنى يافتيد خداوند را ياد كنيد همانگونه كه آنچه را نمىدانستيد به شما آموخت. 240 و كسانى از شما كه مىميرند و همسرانى به جاى مىنهند، بايد براى همسرانشان هزينه زندگى تا يك سال را وصيّت كنند بىآنكه آنان را (از خانه شوهر) بيرون كنند و اگر آنان خود بيرون روند در آنچه آنها به شايستگى با خويش مىكنند بر شما گناهى نيست و خداوند پيروزمندى فرزانه است. 241 و زنان طلاق داده را بهرهاى است شايسته [2] كه بر عهده پرهيزگاران است. [3]. 242 خداوند اين چنين آيات خود را براى شما روشن مىدارد باشد كه شما خرد ورزيد. 243 آيا در (كار) كسانى ننگريستهاى كه از بيم مرگ از سرزمين خود بيرون رفتند و آنان هزاران كس بودند و خداوند به آنان فرمود: بميريد سپس آنان را زنده كرد؛ بىگمان خداوند داراى بخشش بر مردم است اما بيشتر مردم سپاس نمىگزارند. 244 و در راه خداوند جنگ كنيد و بدانيد كه خداوند شنوايى داناست. 245 كيست كه به خداوند وامى نيكو دهد [4] تا خداوند آن را براى وى چندين برابر گرداند؟ و خداوند (روزى را) تنگ و فراخ مىسازد و به سوى او بازگردانده مىشويد. [1]. و روى عنهم (عليهم السّلام) انّها صلاة الظّهر حكاها الطّوسى فى التبيان عن ابى جعفر و ابى عبد الله عليهما السلام.- جوامع الجامع، ج 1، ص 224. [2]. يا: بنا بر عرف. [3]. از نظر فقهى مستحب است. [4]. يا: «كيست كه در راه خدا بخشش كند و آن را به خدا وام دهد». مؤلف الميزان در ذيل اين آيه آورده است: «القرض معروف و قد عدّ اللّه سبحانه ما ينفقونه فى سبيله قرضا لنفسه لما مرّانّه للتّرغيب و لانّه انفاق فى سبيله»- الميزان، ج 2، ص 284 (چاپ بيروت).