نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : گرمارودى، سيد على جلد : 1 صفحه : 479
21 و به پوستهاى تن خود مىگويند: چرا به زيان ما گواهى داديد؟ مىگويند: خداوند ما را به سخن آورد همان كه هر چيز را به سخن مىآورد و او نخست بار شما را آفريد و به سوى او بازگردانده خواهيد شد. 22 و شما نه از اين رو (خود را هنگام گناه) پنهان مىداشتيد كه مبادا گوش و چشمها و پوستهايتان به زيان شما گواهى دهند بلكه (از اين رو كه) مىپنداشتيد خداوند بسيارى از چيزها را كه انجام مىدهيد نمىداند. 23 و اين پندار كه در مورد پروردگارتان پنداشتيد شما را تباه ساخت و از زيانكاران شديد. 24 پس اگر شكيب كنند آتش (دوزخ) جايگاه آنان است و اگر بخشايش بخواهند از بخشودگان [1] نخواهند بود. 25 و سببساز همنشينانى براى آنان شديم [2] كه آنچه را در پيش و پس [3] آنان بود در چشم آنها آراستند و فرمان عذاب بر آنان در زمره امتهايى از پريان و آدميان كه پيش از ايشان بودند به حقيقت پيوست؛ بىگمان آنان زيانكار بودند. 26 و كافران گفتند: به اين قرآن گوش ندهيد و در (هنگام خوانده شدن) آن، سخنان بيهوده سر دهيد باشد كه پيروز گرديد. 27 و بىگمان ما به كافران عذابى سخت مىچشانيم و برابر با بدترين كردارى كه داشتهاند كيفرشان مىدهيم. 28 اين است كيفر دشمنان خداوند: آتش (دوزخ) كه در آن، سرايى جاودانه خواهند داشت به كيفر آنكه آيات ما را انكار مىكردند. 29 و كافران مىگويند: پروردگارا! آن دو تن از پريان و آدميان كه ما را گمراه كردند نشانمان ده كه آنان را زير پا بيفكنيم تا از فرومايهترينها گردند. [1]. در اصل: از كسانى كه پوزش آنان پذيرفته شده است. [2]. تقييض: سبب ساختن- مصادر اللغة، ص 169. [3]. يا: گذشته و اكنون.
نام کتاب : ترجمه قرآن نویسنده : گرمارودى، سيد على جلد : 1 صفحه : 479