122 (ياد كنيد) آنگاه را [1] كه دو دسته از شما مىخواستند (در رفتن به جنگ) سستى كنند حال آنكه خداوند ياور آنان بود و مؤمنان بايد بر خداوند توكّل كنند. 123 و بىگمان خداوند در «بدر» شما را با آنكه ناتوان بوديد يارى كرد پس، از خداوند پروا كنيد، باشد كه سپاس گزاريد. 124 (ياد كن) آنگاه را كه به مؤمنان مىگفتى: آيا بسندهتان نيست كه خداوند با سه هزار فرشته فرو فرستاده (از سوى خود) شما را يارى رساند؟ 125 چرا؛ (بىگمان بسنده است و) اگر شكيبايى كنيد و پرهيزگارى ورزيد و آنان چنين شتابان به سوى شما آيند خداوند شما را با پنج هزار فرشته نشانگذار [2] يارى خواهد رساند. 126 و خداوند آن را جز مژدهاى براى شما قرار نداد و (آنان را فرستاد) تا دلهاتان بدان آرام يابد و يارى جز از سوى خداوند پيروزمند فرزانه نيست. 127 تا پارهاى از كافران را از ميان بردارد يا خوار سازد و به نوميدى باز گردند؛ 128- تو را در اين كار هيچ دستى نيست- چه (خداوند) توبه آنان را بپذيرد [3] يا عذابشان كند، كه آنان بىگمان ستمگرند. 129 و آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است، از آن خداوند است؛ از هر كه خواهد در مىگذرد و هر كه را خواهد عذاب مىكند؛ و خداوند آمرزندهاى بخشاينده است. 130 اى مؤمنان! ربا را كه (سودى) بسيار در بسيار [4] است مخوريد و از خداوند پروا كنيد باشد كه رستگار گرديد. 131 و از آن آتش پروا كنيد كه براى كافران آماده شده است. 132 و از خداوند و فرستاده (او) پيروى كنيد باشد كه بر شما بخشايش آورند. [1]. «و الغالب على «اذ» المذكورة فى اوائل القصص فى القرآن الكريم ان تكون مفعولا به، بتقدير و اذكر- معجم النحو، ص 5. [2]. على اكبر طاهرى نوشته است معنى ديگر «تسويم»، فرستادن است بنابراين مسوّمين در اينجا يعنى فرستندگان و با توجه به مفاد آيات 10 و 12 (انفال) يعنى فرشتگانى كه بشارت و اطمينان مىفرستند- ترجمان وحى، شماره 16، سال 8، صص 42 و 43. [3]. يا: «رحمت را با آنان از سر گيرد»- استاد ولى، بيّنات، سال اول، ج 3، ص 74. [4]. در اصل: ربا را در حالى كه دو چندان دو چندان است، مخوريد. استاد فروزانفر اضعاف را «دوچندان» معنى كرده است (- فرهنگ تازى به پارسى، ص 54)/ «آنندراج» اضعاف مضاعف را بسيار در بسيار معنى كرده است. به نقل از (- فرهنگ واژهياب، ج 1، ص 161) اين دو كلمه در فارسى، هر دو به معنى دوچندان است.