106 و از خداوند آمرزش بخواه كه خداوند آمرزنده بخشاينده است. 107 و از آنان كه به خويش خيانت مىورزند دفاع مكن كه خداوند آن را كه خيانتگر بزهكار است، دوست نمىدارد. 108 (كارهاى خود را) از مردم پوشيده مىدارند و از خداوند پوشيده نمىتوانند داشت در حالى كه او هنگامى كه آنان شب را با گفتارى ناخوشايند وى مىگذرانند با آنان است و خداوند به آنچه انجام مىدهند نيك داناست. 109 هان! (گيرم) اين شماييد كه در زندگانى اين جهان از ايشان دفاع كرديد، در رستخيز از آنان در برابر خداوند كه دفاع خواهد كرد؟ يا چه كس حامى آنان خواهد بود؟ 110 و هر كس كار بدى كند يا بر خود ستم روا دارد سپس از خداوند آمرزش بخواهد خداوند را آمرزندهاى بخشاينده خواهد يافت. 111 و هر كس گناهى كند تنها به زيان خويش كرده است و خداوند دانايى فرزانه است. 112 و هر كس خطايى يا گناهى كند سپس آن را به گردن بىگناهى اندازد بار بهتان و گناهى آشكار را بر دوش كشيده است. 113 و اگر بخشش و بخشايش خداوند بر تو نبود گروهى از ايشان به بيراه كردن تو كوشيده بودند حال آنكه جز خودشان را بيراه نمىكنند و به تو هيچ زيانى نمىرسانند و خداوند كتاب و فرزانگى [1] بر تو فرو فرستاد و به تو چيزى آموخت كه نمىدانستى و بخشش خداوند بر تو سترگ است. [1]. به يادداشت شماره 1، در پانويس ص 37 رجوع فرماييد.