(141) همانان كه نسبت به شما انتظار مىبرند؛ پس اگر از جانب خدا فتحى براى شما حاصل شد، مىگويند: مگر ما بر شما نبوديم؟ و اگر براى كافران نصيبى بود، [به آنان] مىگويند: مگر ما بر شما تسلّط نداشتيم و شما را از گزند مؤمنان حفظ نكرديم؟ پس خدا روز قيامت ميان شما حكم خواهد كرد؛ و خدا هرگز براى كافران بر ضدّ مؤمنان راهى قرار نخواهد داد. (142) منافقان مىخواهند خدا را فريب دهند، درحالىكه خدا فريبدهنده آنان است؛ و چون به نماز برخيزند، با كسالت برمىخيزند. براى مردم خودنمايى مىكنند، و خدا را جز اندكى ياد نمىكنند. (143) در اين ميان دو دلند؛ نه به اين گروه [تمايل دارند] و نه به آن گروه. و هركه را خدا گمراه كند، هرگز راهى براى او نخواهى يافت. (144) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، كافران را به جاى مؤمنان دوست خود نگيريد. آيا مىخواهيد در پيشگاه خدا حجتى آشكار بر ضدّ خود قرار دهيد؟ (145) به يقين، منافقان در پايينترين طبقه آتش خواهند بود، و هرگز براى آنان ياورى نخواهى يافت؛ (146) مگر كسانى كه توبه كنند و به صلاح آيند، و به خدا تمسّك جويند و طاعت خود را براى خدا خالص كنند، كه اينان با مؤمنان خواهند بود؛ و به زودى خدا به مؤمنان اجرى بزرگ خواهد داد. (147) اگر شكر كنيد و ايمان بياوريد، خدا را با عذاب شما چه كار؟ و خدا سپاسگزار و داناست.