(148) خدا بد گفتن آشكار را دوست نمىدارد، مگر از كسى كه به او ستم شده باشد، و خدا شنوا و داناست. (149) اگر خيرى را آشكار كنيد يا پنهانش داريد، يا از بدىاى درگذريد، [خدا از شما در مىگذرد، زيرا] خدا پرگذشت و تواناست. (150) همانا كسانى كه به خدا و پيامبرانش كفر مىورزند، و مىخواهند ميان خدا و پيامبرانش جدايى بيندازند، و مىگويند: به بعضى ايمان مىآوريم و بعضى را انكار مىكنيم، و مىخواهند ميان اين دو، راهى اختيار كنند، (151) اينانند كه حقا كافرند، و ما براى كافران عذابى خواركننده آماده كردهايم. (152) و كسانى كه به خدا و پيامبرانش ايمان آورده و ميان هيچ يك از آنان فرق نگذاشتهاند، به زودى خدا اجرشان را به آنان خواهد داد، و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (153) اهل كتاب از تو مىخواهند كه كتابى از آسمان بر آنان نازل كنى. البتّه آنان از موسى بزرگتر از اين را خواستند و گفتند: خدا را آشكارا به ما بنماى. پس به سبب ظلمشان صاعقه آنان را فروگرفت؛ سپس، بعد از آنكه دليلهاى روشن برايشان آمد، آن گوساله را [به پرستش] برگرفتند، و ما از آن درگذشتيم، و به موسى حجّتى روشن داديم. (154) و كوه طور را به خاطر پيمانشان بر فرازشان بالا برديم، و به آنان گفتيم: سجدهكنان از اين دروازه وارد شويد، و به آنان گفتيم: در مورد [حكم روز] شنبه تعدّى نكنيد، و از آنان پيمانى محكم گرفتيم.