(163) همانا ما به تو وحى كرديم؛ همانگونه كه به نوح و پيامبران بعد از او وحى نموديم؛ و به ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط و عيسى و ايّوب و يونس و هارون و سليمان [نيز] وحى كرديم، و به داود زبور داديم. (164) و پيامبرانى را پيش از اين، سرگذشتشان را براى تو بازگفتهايم و پيامبرانى را سرگذشتشان را براى تو باز نگفتهايم؛ و خدا با موسى چنان كه بايد سخن گفت. (165) پيامبرانى [فرستاديم] نويد دهنده و اخطاركننده، تا براى مردم، پس از آن پيامبران در برابر خدا حجّتى نباشد؛ و خدا عزّتمند و حكيم است. (166) [آنان نزول وحى بر تو را قبول ندارند،] ليكن خدا به آنچه به سوى تو نازل كرده است گواهى مىدهد. او آن را به علم خود نازل كرده است؛ و فرشتگان نيز گواهى مىدهند، و كافى است كه خدا گواه باشد. (167) كسانى كه كفر ورزيده و [مردم را] از راه خدا بازداشتهاند، قطعا دچار گمراهى دورى شدهاند. (168) كسانى كه كفر ورزيده و ستم كردهاند، هرگز خدا آنان را نمىآمرزد و به راهى هدايتشان نمىكند؛ (169) مگر به راه جهنّم، كه هميشه در آن جاودانهاند؛ و اين بر خدا آسان است. (170) اى مردم، همانا اين پيامبر، حق را از جانب پروردگارتان براى شما آورده است؛ پس ايمان بياوريد كه براى شما بهتر است. و اگر كفر ورزيد، [زيانى به خدا نمىرسد، زيرا] آنچه در آسمانها و زمين است مختصّ خداست، و خدا دانا و حكيم است.