(132) و براى هريك [از دو گروه مؤمن و كافر] به سبب آنچه كردهاند، [در كيفر و پاداش] درجاتى خواهد بود. و پروردگار تو هرگز از آنچه مىكنند غافل نيست. (133) و پروردگار تو بىنياز و صاحب رحمت است؛ اگر بخواهد شما را از ميان مىبرد و پس از شما هر چه بخواهد جانشين شما مىكند؛ چنان كه شما را از نسل مردمى ديگر پديد آورده است. (134) آنچه بدان تهديد مىشويد قطعا آمدنى است، و شما هرگز از سلطه [خدا] خارج نخواهيد شد. (135) بگو: اى قوم من، شما بر اساس امكانات خود عمل كنيد، من هم [به وظيفه خود] عمل مىكنم، پس به زودى خواهيد دانست كه عاقبت [نيك] اين سرا براى كيست؟ بىترديد ستمكاران ظفرمند نمىشوند. (136) و [مشركان] براى خدا از كشتها و دامهايى كه خود آفريده است سهمى قرار دادند، [و براى بتها نيز سهمى،] و به پندار خود گفتند: اين براى خداست و اين هم براى بتهايمان؛ پس آنچه براى بتهايشان بود به خدا نمىرسيد و آنچه براى خدا بود به بتهايشان مىرسيد، چه بد حكمى مىكنند! (137) و بدين گونه، شركاى مشركان (شياطين) براى بسيارى از آنان كشتن فرزندانشان را زينت دادند، تا سرانجام آنان را به هلاكت بيندازند و دينشان را بر آنان مشتبه سازند؛ و اگر خدا مىخواست چنين نمىكردند؛ پس آنان را با افترايشان واگذار.