(52) و همانا ما براى آنان كتابى آورديم كه آن را از روى علم تفصيل دادهايم، تا هدايت و رحمتى باشد براى مردمى كه ايمان مىآورند. (53) آيا آنان جز در انتظار تحقّق يافتن [تهديدهاى] آنند؟ روزى كه آن [تهديدها] تحقّق يابد، كسانى كه قبلا آن را فراموش كردهاند، مىگويند: به راستى فرستادگان پروردگار ما حق را آوردند؛ پس آيا ما را شفاعتگرانى هست كه براى ما شفاعت كنند، يا برگردانده شويم تا غير از آنچه انجام مىداديم انجام دهيم؟ به يقين، آنان [سرمايه فطرت] خود را از دست دادهاند، و آنچه به دروغ مىساختند از دستشان رفته است. (54) همانا پروردگار شما خداست كه آسمانها و زمين را در شش روز آفريد؛ آنگاه بر تخت [فرمانروايى] استقرار يافت. روز را به شب- كه شتابان آن را مىطلبد- مىپوشاند، و خورشيد و ماه و ستارگان را كه به فرمان او رام شدهاند [نيز آفريد]. آگاه باشيد كه آفرينش و فرمان مختصّ اوست. بلند مرتبه و والاست خدا كه پروردگار جهانيان است. (55) پروردگار خود را به زارى و در نهان بخوانيد [و تجاوز نكنيد،] كه او تجاوزكاران را دوست نمىدارد. (56) و در زمين پس از اصلاح آن فساد نكنيد، و او را از روى بيم و اميد بخوانيد، كه رحمت خدا به نيكوكاران نزديك است. (57) و اوست آنكه بادها را مژده دهنده، پيشاپيش [باران] رحمتش مىفرستد، تا آنگاه كه ابرهاى گرانبار را برداشتند، آن را به سوى سرزمينى مرده مىرانيم، پس به وسيله آن، آب نازل مىكنيم و با آن از همه نوع محصول پديد مىآوريم. اين گونه، مردگان را [از قبرها] خارج مىسازيم؛ [اين مثل را آورديم،] باشد كه شما متذكّر شويد.