(62) و اگر بخواهند [با پيشنهاد صلح] تو را فريب دهند، خدا براى تو بس است. اوست كه تو را به يارى خود و به وسيله مؤمنان تأييد كرد. (63) و ميان دلهايشان الفت انداخت، كه اگر همه آنچه در زمين است خرج مىكردى، نمىتوانستى ميان دلهايشان الفت برقرار كنى، ولى خدا ميانشان الفت برقرار كرد. به راستى او عزّتمند و حكيم است. (64) اى پيامبر، خدا و آن مؤمنانى كه تو را پيروى كردهاند براى تو كافى هستند. (65) اى پيامبر، مؤمنان را به جنگ [با دشمن] تشويق كن [و بگو:] اگر از شما بيست تن شكيبا باشند، بر دويست تن غالب مىشوند، و اگر از شما يكصد تن [شكيبا] باشند، بر هزار تن از كافران غالب مىگردند، زيرا آنان مردمى هستند كه نمىفهمند. (66) اكنون خدا به شما تخفيف داد و دانست كه در شما ضعفى هست. پس اگر از شما يكصد تن شكيبا باشند، بر دويست تن غالب مىشوند، و اگر از شما هزار تن [شكيبا] باشند، به اذن خدا بر دو هزار تن غالب مىگردند، و خدا با صابران است. (67) براى هيچ پيامبرى روا نيست پيش از آنكه [دشمن را] در زمين [سركوب و] بىحركت كند اسيرانى بگيرد. شما متاع ناپايدار دنيا (فديه اسيران) را مىخواهيد، و خدا آخرت را [براى شما] مىخواهد، و خدا عزّتمند و حكيم است. (68) اگر وعده قبلى خدا [مبنى بر ظفر يافتن شما بر يكى از آن دو گروه] نبود، به سبب [اسير] گرفتن شما [كه بخشى از وقتتان را گرفت] شكست بزرگى به شما مىرسيد. (69) اكنون از آنچه به دست آوردهايد و حلال و دلپذير است بهره ببريد و از خدا پروا كنيد. بىگمان، خدا بسيار آمرزنده و مهربان است.