(7) چگونه براى اين مشركان [پيمانشكن] نزد خدا و نزد پيامبرش عهدى باشد [با اينكه عهد شكنى آنان به اثبات رسيده است]؟ مگر كسانى كه كنار مسجد الحرام با آنان پيمان بستهايد [و به پيمانشان وفادار ماندهاند]؛ پس تا وقتى كه با شما راست باشند شما نيز با آنان راست باشيد. به يقين، خدا تقواپيشگان را دوست مىدارد. (8) چگونه [مىتوان به عهد آنان اميد بست] در صورتى كه اگر بر شما دست يابند، هيچ خويشاوندى و پيمانى را در حقّ شما مراعات نمىكنند. با زبانشان شما را خشنود مىكنند، امّا دلهايشان ابا دارد، و بيشترشان نافرمانند. (9) آيات خدا را با بهايى اندك مبادله كردند، و [مردم را] از راه او باز داشتند. راستى چه بد است آنچه انجام مىدهند! (10) در حقّ هيچ مؤمنى خويشاوندى و پيمانى را مراعات نمىكنند، و اينانند كه خود تجاوز كارند. (11) پس اگر توبه كردند و نماز را برپا داشتند و زكات دادند، برادران دينى شما هستند. و اين آيات را براى مردمى كه دانايند توضيح مىدهيم. (12) و اگر پس از عهدشان پيمانهاى خود را شكستند و به دين شما طعنه زدند، با پيشوايان كفر بجنگيد، زيرا آنان هيچ پيمان [استوارى] ندارند، باشد كه دست بردارند. (13) آيا با گروهى كه پيمانهاى خود را شكستند و آهنگ بيرون كردن پيامبر را نمودند، و آنان بودند كه اوّلين بار هجوم به شما را آغاز كردند، نمىجنگيد؟ آيا از آنان مىترسيد؟ با اينكه اگر ايمان داريد، خدا سزاوارتر است كه از او بترسيد.