(120) و هرگز يهوديان و مسيحيان از تو راضى نمىشوند تا اينكه از آيينشان پيروى كنى. بگو: در حقيقت، هدايت خداست كه هدايت واقعى است. و بىگمان، اگر پس از آن علمى كه براى تو حاصل شده است، از هوسهايشان پيروى كنى، در برابر خدا هيچ يار و ياورى نخواهى داشت. (121) كسانى كه به آنان كتاب دادهايم و آن را چنان كه بايسته است تلاوت مىكنند، اينانند كه به آن ايمان دارند، و كسانى كه به آن كفر ورزند، خود زيانكار خواهند بود. (122) اى فرزندان اسرائيل، به ياد آوريد نعمتهاى مرا كه بر شما ارزانى داشتم و اينكه شما را بر جهانيان برترى دادم. (123) و از روزى پروا كنيد كه هيچكس چيزى را از سوى كسى ادا نمىكند، و از او بدلى پذيرفته نمىشود، و شفاعتى به او سود نمىرساند و آنان يارى نمىشوند. (124) و [ياد كن] وقتى را كه ابراهيم را پروردگارش با كلماتى آزمود و او آنها را به طور كامل انجام داد. [خدا] گفت: من تو را پيشوايى براى مردم قرار مىدهم. گفت: و از نسل من نيز [قرار ده]. گفت: عهد من به ستمكاران نمىرسد. (125) و [ياد كن] وقتى را كه اين خانه (كعبه) را براى مردم محلّ بازگشت و [جاى] امنى قرار داديم، و [گفتيم:] از مقام ابراهيم نمازگاهى براى خود برگيريد، و به ابراهيم و اسماعيل سفارش كرديم كه خانه مرا براى طواف كنندگان و معتكفان و ركوعكنندگان سجدهگزار پاكيزه بداريد. (126) و [ياد كن] وقتى را كه ابراهيم گفت: پروردگارا، اينجا را شهرى امن قرار ده، و از اهل آن هركسى را كه به خدا و روز واپسين ايمان بياورد از همه ثمرات عطا كن. [خدا] گفت: و هركس كفر بورزد، اندكى بهرهمندش مىكنم، سپس او را به عذاب آتش مىكشانم، و چه بد سرانجامى است.