(127) و [ياد كن] وقتى را كه ابراهيم و اسماعيل پايههاى اين خانه (كعبه) را بالا مىبردند [و مىگفتند:] پروردگارا، از ما قبول كن كه در حقيقت، تو خود شنوا و دانايى. (128) پروردگارا، و ما را دو بنده تسليم فرمان خويش قرار ده و از نسل ما امّتى [پديد آور] كه تسليم فرمان تو باشند، و شيوه پرستش خود را به ما بنماى و توبه ما را بپذير كه در حقيقت، تو خود بسيار توبهپذير و مهربانى. (129) پروردگارا، و در ميان آنان پيامبرى از خودشان برانگيز كه آيات تو را بر آنان بخواند و كتاب و حكمت به آنان بياموزد و آنان را پاك سازد كه در حقيقت، تو خود عزّتمند و حكيمى. (130) و چه كسى جز آن كه خود را به سبك مغزى كشانده است از آيين ابراهيم روى مىگرداند؟ و همانا ما او را در دنيا برگزيديم، و بىگمان او در آخرت [نيز] از شايستگان خواهد بود. (131) هنگامى [او برگزيده شد] كه پروردگارش به وى گفت: تسليم باش، گفت: تسليم خداوندگار جهانيانم. (132) و ابراهيم پسرانش را به همان آيين سفارش نمود، و يعقوب نيز چنين كرد، [و هريك گفتند:] اى پسران من، خدا اين دين را براى شما برگزيده است، پس البته نميريد مگر درحالى كه تسليم او باشيد. (133) آيا شما حاضر بوديد هنگامى كه مرگ يعقوب فرارسيد؟ آنگاه كه به پسرانش گفت: پس از من چه چيزى را خواهيد پرستيد؟ گفتند: معبود تو و معبود پدرانت ابراهيم و اسماعيل و اسحاق را مىپرستيم كه معبودى يگانه است و ما تسليم او هستيم. (134) آنان گروهى بودند كه درگذشتند. آنچه به دست آوردند مختصّ آنان و آنچه به دست آوردهايد مختصّ شماست، و شما از آنچه آنان مىكردند بازخواست نخواهيد شد.