(69) [شما منافقان] مانند كسانى هستيد كه پيش از شما بودند. آنان از شما نيرومندتر بودند و اموال و اولاد بيشتر داشتند، و از نصيب خود [در دنيا] بهرهمند شدند، و شما نيز از نصيب خود بهرهمند شدهايد، چنانكه كسانى كه پيش از شما بودند از نصيب خود بهرهمند شدند، و شما در باطل فرو رفتهايد، چنانكه آنان فرو رفتند. آنان اعمالشان در دنيا و آخرت تباه شد، و آنان خود زيانكارند. (70) آيا خبر كسانى كه پيش از آنان بودند: قوم نوح و عاد و ثمود و قوم ابراهيم و اهل مدين و آن شهرهاى واژگون شده [قوم لوط] به آنان نرسيده است؟ پيامبرانشان با دلايل روشن به سويشان آمدند، [ولى آنان طغيان كردند و هلاك شدند،] و چنين نبود كه خدا به آنان ستم كرده باشد، بلكه آنان به خود ستم مىكردند. (71) و مردان و زنان مؤمن بعضىشان ياور بعضى ديگرند؛ به كارهاى پسنديده وامىدارند و از كارهاى ناپسند بازمىدارند، و نماز را برپا مىكنند و زكات مىدهند، و از خدا و پيامبرش فرمان مىبرند. اينان را خدا به زودى مورد رحمت خود قرار مىدهد. به يقين، خدا عزّتمند و حكيم است. (72) خدا به مردان و زنان مؤمن باغهايى را وعده داده است كه از زير [درختان] آنها نهرها روان است و در آنها جاودانهاند، و نيز مسكنهايى دلپذير در باغهايى دائمى [به آنان وعده داده است]، و رضايتى كه از جانب خداست [از همه اينها] برتر است. اين همان كاميابى بزرگ است.