(73) اى پيامبر، با كافران و منافقان [براى دفع شرّشان] به جهاد پرداز و با آنان با خشونت رفتار كن، و جايگاهشان جهنّم است، و چه بد سرانجامى است. (74) به خدا سوگند مىخورند كه [ناروا] نگفتهاند، در صورتى كه قطعا سخن كفرآميز گفته و پس از اسلام آوردنشان كافر شدهاند، و آهنگ كارى را كردند كه به آن دست نيافتند، و جز از اين خردهگيرى نكردند كه خدا و پيامبرش آنان را با بخشش خود بىنياز ساختند. پس اگر توبه كنند برايشان بهتر است، و اگر [از توبه] روى بگردانند، خدا آنان را در دنيا و آخرت به عذابى دردناك دچار مىسازد، و در روى زمين هيچ يار و ياورى نخواهند داشت. (75) و از جمله منافقان كسانىاند كه با خدا عهد كردند كه اگر از فضل خود به ما بدهد، حتما صدقه خواهيم داد و از شايستگان خواهيم بود. (76) پس هنگامى كه از فضل خود به آنان داد، از [انفاق] آن بخل ورزيدند، و با حالت اعراض روى گرداندند. (77) در نتيجه، خدا به سزاى اينكه با او خلف وعده كردند و به سبب اينكه دروغ مىگفتند، تا روزى كه به لقاى او مىرسند، در دلهايشان نفاق افكند. (78) آيا ندانستهاند كه خدا راز آنان و نجوايشان را مىداند و خدا داناى همه نهانهاست؟ (79) كسانى كه از مؤمنان [توانگر] اهل تبرّع و از آنان كه جز به قدر توان خود چيزى نمىيابند [كه انفاق كنند]، در مورد صدقات عيبجويى مىكنند و آنان را به مسخره مىگيرند، خدا آنان را مسخره كرده است و عذابى دردناك خواهند داشت.