(80) براى آنان چه طلب آمرزش كنى يا نكنى [فرقى ندارد، حتّى] اگر هفتاد بار هم برايشان طلب آمرزش كنى هرگز خدا آنان را نمىآمرزد. اين بدان سبب است كه آنان به خدا و پيامبرش كفر ورزيدند؛ و خدا مردم نافرمان را هدايت نمىكند. (81) برجاى گذاشته شدگان، به ماندن خود پس از رفتن رسول خدا شادمان بودند، و از اينكه با نيروى مالى و بدنى خود در راه خدا جهاد كنند كراهت داشتند، و گفتند: در اين گرما كوچ نكنيد. بگو: آتش جهنّم پر حرارتتر است، اگر مىفهميدند. (82) پس بايد اندكى بخندند [آن هم فقط در دنيا]، و بايد [در آخرت] بسيار گريه كنند، كه سزايى است در برابر آنچه مرتكب مىشدند. (83) پس اگر خدا تو را [از تبوك] به سوى گروهى از متخلفان [كه بر نفاق باقى ماندهاند] باز گردانيد، و آنان از تو اجازه خروج خواستند، بگو: شما هرگز با من خارج نخواهيد شد، و هرگز همراه من با هيچ دشمنى نخواهيد جنگيد، زيرا شما بار اوّل به ماندن [در مدينه] خشنود بوديد، پس اكنون هم با برجاى ماندگان بمانيد. (84) و هرگز بر هيچ مردهاى از منافقان نماز مخوان و بر سر قبرش نايست، زيرا آنان به خدا و پيامبر او كفر ورزيدند و درحالىكه نافرمان بودند مردند. (85) و اموال و اولاد آنان تو را به شگفت نياورد. جز اين نيست كه خدا مىخواهد آنان را در دنيا بدين وسيله عذاب كند، و جانشان درحالىكه كافرند بيرون رود. (86) و چون سورهاى نازل شود كه به خدا ايمان بياوريد و همراه پيامبرش جهاد كنيد، ثروتمندانشان از تو اجازه مىخواهند و مىگويند: بگذار ما با وانشستگان [از جهاد] باشيم.