(112) [اين مؤمنان]، همان توبهكنندگان و عابدان و ستايشگران و سياحت كنندگان [در راه خدا] و ركوعكنندگان و سجدهكنندگان و واداركنندگان به كارهاى پسنديده و بازدارندگان از كارهاى ناپسند و نگهبانان حدود خدا هستند. و به مؤمنان بشارت ده. (113) براى پيامبر و كسانى كه ايمان آوردهاند روا نيست كه براى مشركان- پس از آنكه برايشان روشن شده است كه آنان اهل دوزخند- طلب آمرزش كنند، هرچند آنان خويشاوند باشند. (114) و طلب آمرزش ابراهيم براى پدرش تنها به خاطر وعدهاى بود كه به او داده بود؛ ولى هنگامى كه براى او روشن شد كه وى دشمن خداست، از او برائت جست. به راستى، ابراهيم بسيار دلسوز و بردبار بود. (115) و خدا چنين نيست كه گروهى را پس از آنكه هدايتشان كرده است گمراه كند، مگر اينكه آنچه را كه بايد از آن پرهيز كنند برايشان بيان كند [و آنان تمرّد كنند]. قطعا خدا به هر چيزى داناست. (116) بىترديد، خداست كه حاكميّت آسمانها و زمين مختصّ اوست، حيات مىبخشد و مىميراند، و جز خدا براى شما يار و ياورى نيست. (117) به يقين، خداوند پيامبر و مهاجران و انصار را كه به هنگام سختى از او پيروى كردند مورد لطف خود قرار داد، پس از آنكه نزديك بود دلهاى گروهى از آنان منحرف شود؛ آنگاه خدا بر آنان بخشيد. قطعا او نسبت به آنان رئوف و مهربان است.