(118) و نيز آن سه تن را كه [از رفتن به تبوك سر باز زدند و] برجاى گذاشته شدند، تا وقتى كه زمين با همه وسعتش بر آنان تنگ شد، و از خود به تنگ آمدند، و يقين كردند كه پناهى از خدا جز به سوى او نيست؛ آنگاه به آنان لطف كرد تا توبه كنند. به راستى، خداست كه بسيار توبهپذير و مهربان است. (119) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، از خدا پروا كنيد و با راستى پيشگان باشيد. (120) براى مردم مدينه و باديه نشينان اطرافشان روا نيست كه [در سفر جهاد] از پيامبر خدا تخلّف كنند و حضور خود را از او دريغ دارند. اين بدان سبب است كه هيچ تشنگى يا خستگى يا گرسنگىاى در راه خدا به آنان نمىرسد، و در هيچ زمينى قدم نمىگذارند كه كافران را به خشم آورد، و به هيچ دشمنى آسيبى نمىرسانند مگر اينكه به سبب آن، عملى شايسته براى آنان نوشته مىشود. قطعا خدا اجر نيكوكاران را ضايع نمىكند. (121) و هيچ مال كم يا زيادى را هزينه نمىكنند و در هيچ واديى راه نمىسپرند مگر اينكه براى آنان نوشته مىشود، تا خدا طبق بهترين عملى كه مىكردند جزايشان دهد. (122) و شايسته نيست كه همه مؤمنان [براى آموختن علم دين] كوچ كنند. پس چرا از ميان هر فرقهاى از آنان، دستهاى كوچ نمىكنند تا در مورد دين دانش بياموزند و هنگامى كه به سوى قوم خود بازگشتند به آنان اخطار كنند، شايد برحذر شوند.