(21) و چون به مردم پس از گزندى كه به آنان رسيده است رحمتى بچشانيم، به ناگاه در آيات ما مكر مىكنند. بگو: مكر خدا سريعتر است. قطعا فرستادگان ما (فرشتگان) هر مكرى كنيد مىنويسند. (22) اوست آنكه شما را در خشكى و دريا سير مىدهد، تا آنگاه كه در كشتىها قرار گرفتيد و [كشتىها] با بادى ملايم و مطبوع آنان را بردند و به آن شادمان شدند، ناگهان بادى سهمگين بر آنها مىوزد و موج از هرطرف بر آنان در مىرسد و گمان مىكنند كه در محاصره قرار گرفتهاند؛ در آن حال، خدا را درحالىكه عقيده خود را براى او خالص كردهاند مىخوانند كه اگر ما را از اين [مهلكه] نجات بخشى، حتما از سپاسگزاران خواهيم بود. (23) پس هنگامى كه آنان را نجات مىدهد، ناگهان در زمين به ناحق ستم مىكنند. اى مردم، ستمكارى شما تنها به زيان خود شماست. از زندگى دنيا بهرهاى مىبريد، آنگاه بازگشت شما فقط به سوى ماست، و ما شما را از آنچه مىكرديد آگاه مىكنيم. (24) جز اين نيست كه مثل زندگى دنيا مانند اين است كه آبى را از آسمان فرو ريزيم، پس به وسيله آن، گياه زمين از آنچه مردم و دامها مىخورند [رشد كند و انبوه شود] و درهم فرو رود، تا آنگاه كه زمين [مانند عروس] زيور خود برگيرد و آرايش يابد، و اهلش گمان كنند بر آن تسلّط دارند، [ناگهان] فرمان ما شب يا روز در رسد و آن را چنان از بيخ و بن بركنيم كه گويى ديروز هيچ نبوده است. بدين گونه، اين نشانهها را براى مردمى كه مىانديشند شرح مىدهيم. (25) و خداوند به سراى سلامت (بهشت) فرا مىخواند، و هركه را بخواهد به راهى راست هدايت مىكند.