(26) براى كسانى كه نيكى كردهاند [پاداشى] نيكوتر و چيزى افزون است. نه هيچ گونه سيهرويى آنان را فرا مىگيرد و نه هيچ گونه ذلّتى. اينان اهل بهشتند و در آن جاودان خواهند بود. (27) و كسانى كه مرتكب بدىها شدهاند، كيفر هربدى مانند آن است، و آنان را ذلّتى [وصف ناپذير] فرا مىگيرد. هيچ چيز از [كيفر] خدا مصونشان نمىدارد. گويى چهرههايشان با پارههايى از شب تار پوشيده شده است. اينان اهل آتشند و در آن جاودان خواهند بود. (28) و [ياد كن] روزى را كه همه آنان را محشور مىكنيم، سپس به آنان كه شرك ورزيدهاند مىگوييم: شما و شريكانتان برجاى خود باشيد. پس ميانشان جدايى مىافكنيم، و شريكانشان مىگويند: شما ما را پرستش نمىكرديد. (29) و كافى است كه خدا ميان ما و شما گواه باشد. به راستى ما از پرستش شما بىخبر بوديم. (30) آن جاست كه هركسى آنچه را كه از پيش كرده است مىآزمايد، و به سوى خدا سرپرست حقيقى خود بازگشت داده مىشوند، و آنچه به دروغ مىساختند از دستشان مىرود. (31) بگو: كيست كه از آسمان و زمين به شما روزى مىدهد؟ يا كيست كه مالك گوش و چشمها [ى شما] است؟ و كيست كه زنده را از مرده و مرده را از زنده بيرون مىآورد؟ و كيست كه كار [جهان] را تدبير مىكند؟ خواهند گفت: خداى. پس بگو: با اين وصف، آيا [از خدا] پروا نمىكنيد [كه غير او را مىپرستيد]؟ (32) اين است خدا، پروردگار به حقّ شما. پس، بعد از حق جز گمراهى چيست؟ چگونه [از حقّ] برگردانده مىشويد؟ (33) اين گونه، سخن پروردگارت درباره كسانى كه نافرمانى [خدا] كردهاند ثابت گشته است كه آنان [به سبب نافرمانىشان] ايمان نخواهند آورد.