(43) و بعضى از آنان به تو نگاه مىكند [امّا نه با چشم دل]. آيا تو مىتوانى كوران را راه بنمايى، هرچند نبينند؟ (44) بىترديد، خدا به هيچوجه به مردم ستم نمىكند، ولى مردم به خود ستم مىكنند. (45) و روزى كه [خدا] آنان را محشور مىكند، گويى جز ساعتى از روز درنگ نكردهاند، درحالىكه در ميان خود يكديگر را مىشناسند. قطعا كسانى كه لقاى خدا (معاد) را تكذيب نمودهاند زيان كرده و هدايت يافته نبودهاند. (46) و اگر بخشى از عذابهايى را كه به آنان وعده مىدهيم به تو بنمايانيم، يا [پيش از آن] جان تو را بگيريم، [درهرحال] بازگشت آنان به سوى ماست؛ وانگهى خدا برآنچه مىكنند گواه است. (47) و براى هر امّتى پيامبرى است. پس هنگامى كه پيامبرشان آمد، ميانشان به عدالت داورى مىشود و بر آنان ستم نمىرود. (48) و مىگويند: اگر راست مىگوييد، اين وعده [عذاب] كى خواهد بود؟ (49) بگو: من براى خودم سود و زيانى را در اختيار ندارم، مگر آنچه خدا بخواهد، [تا چه رسد به عذاب نابودكننده.] براى هر امّتى اجلى است. آنگاه كه اجلشان فرا رسد، نه لحظهاى بازپس مىمانند و نه پيش مىافتند. (50) بگو: به من خبر دهيد، اگر عذاب او شب يا روز بر شما در رسد، مجرمان خواستار شتاب در چه چيزى از آن هستند؟ (51) سپس، آيا هنگامى كه [عذاب] به وقوع پيوست به آن ايمان مىآوريد؟ آيا اكنون [به آن ايمان مىآوريد؟] درحالىكه قبلا خواهان شتاب در آمدن آن بوديد. (52) آنگاه به كسانى كه ستم كردهاند گفته مىشود: بچشيد عذاب ابدى را! آيا جز در برابر آنچه به دست مىآورديد سزا داده مىشويد؟ (53) و از تو خبر مىگيرند كه آيا آن [عذاب] حق است؟ بگو: آرى، به پروردگارم سوگند كه آن قطعا حق است، و شما هرگز نمىتوانيد از سلطه [خدا] خارج شويد.