(29) كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كردهاند، [در دنيا] زندگى خوش و [در آخرت] بازگشتگاه نيكو براى آنان خواهد بود. (30) اينگونه، تو را در ميان امّتى كه پيش از آن امّتهايى [آمدند و] گذشتند فرستاديم تا آنچه را كه به تو وحى كردهايم بر آنان بخوانى، درحالىكه آنان به [خداى] رحمان كفر مىورزند. بگو: او پروردگار من است. معبودى جز او نيست. فقط بر او توكّل كردهام، و بازگشت من فقط به سوى اوست. (31) و اگر قرآنى بود كه كوهها به وسيله آن روان مىشدند، يا زمين بدان قطعه قطعه مىگرديد، يا به وسيله آن با مردگان سخن گفته مىشد [چنان نبود كه حتما باعث ايمان آنان گردد،] بلكه كارها همه به دست خداست. پس آيا كسانى كه ايمان آوردهاند، ندانستهاند كه اگر خدا مىخواست مردم را يكسره هدايت مىكرد؟ و كسانى كه كفر ورزيدهاند، همواره به سزاى آنچه كردهاند مصيبتى كوبنده بر آنان وارد مىشود يا نزديك سرايشان فرود مىآيد، تا اينكه وعده خدا دررسد. بىترديد، خدا از وعده خود تخلّف نمىكند. (32) و بىگمان، پيامبرانى هم كه پيش از تو بودند استهزا شدند؛ پس به آنان كه كفر ورزيدند مهلت دادم، سپس آنان را [به عقوبت] گرفتم. پس عقوبت من چگونه بود؟ (33) پس آيا كسى كه بر هر فردى بدانچه كرده است مراقب است [مانند كسى است كه از همه چيز بىخبر است]؟ و آنان براى خدا شريكانى قرار دادند. بگو: آنها را نام ببريد [تا معلوم شود كه آيا شايسته پرستشاند؟] آيا خدا را از شريكانى آگاه مىكنيد كه از [وجود] آنها در زمين بىخبر است، يا سخنى ظاهرى مىگوييد؟ [نه،] بلكه براى كسانى كه كفر ورزيدهاند مكرشان زينت داده شده و از راه [خدا] بازداشته شدهاند. و هركه را خدا گمراه كند هيچ هدايتكنندهاى براى او نخواهد بود. (34) آنان در زندگى دنيا عذابى دارند، و قطعا عذاب آخرت سختتر است. و هرگز براى آنان بازدارندهاى از [عذاب] خدا نخواهد بود.