(6) و [ياد كن] هنگامى را كه موسى به قومش گفت: نعمت خدا را بر خود به يادآوريد، آنگاه كه شما را از [چنگ] فرعونيان نجات داد؛ همانان كه عذاب سختى بر شما تحميل مىكردند، و پسرانتان را سر مىبريدند و زنانتان را زنده مىگذاشتند، و در اين از جانب پروردگارتان آزمايشى بزرگ بود. (7) و هنگامى را كه پروردگارتان اعلام كرد كه اگر شكر [نعمت] به جاى آوريد، قطعا [آن را] براى شما افزون خواهم كرد، و اگر ناسپاسى كنيد، بىشك عذاب من سخت خواهد بود. (8) و موسى گفت: اگر شما و هركه روى زمين است، همگى كافر شويد، زيانى به خدا نمىرسد، زيرا به يقين خدا بىنياز و ستوده است. (9) آيا خبر كسانى كه پيش از شما بودند: قوم نوح و عاد و ثمود، و آنان كه بعد از ايشان بودند، به شما نرسيده است؟ [شمار] آنان را جز خدا نمىداند. پيامبرانشان با دلايل روشن به سويشان آمدند، ولى آنان دست خود را به دهانشان بردند و گفتند: ما آنچه را كه شما بدان فرستاده شدهايد منكريم، و نسبت به آنچه ما را به آن فرامىخوانيد سخت در شكّيم. (10) پيامبرانشان گفتند: آيا در خدا- آفريننده آسمانها و زمين- شكّى هست؟ او شما را دعوت مىكند تا بخشى از گناهانتان را بر شما ببخشايد و تا سرآمدى معين به شما مهلت دهد. گفتند: شما جز بشرى مانند ما نيستيد كه مىخواهيد ما را از آنچه پدرانمان مىپرستيدند بازداريد، پس براى ما دليلى روشن بياوريد.