(11) پيامبرانشان به آنان گفتند: ما جز بشرى مانند شما نيستيم، ولى خدا بر هر كس از بندگانش كه بخواهد [با نعمت رسالت] منت مىنهد، و ما را نمىرسد كه جز به اذن خدا دليلى (معجزهاى) براى شما بياوريم، و مؤمنان بايد تنها بر خدا توكل كنند. (12) و چه [عذرى] براى ماست كه بر خدا توكل نكنيم، درحالىكه او ما را به راههايمان هدايت كرده است؟ و البته ما بر آزارى كه به ما مىرسانيد صبر خواهيم كرد. پس توكل كنندگان بايد فقط بر خدا توكل كنند. (13) و آنان كه كفر ورزيدند، به پيامبرانشان گفتند: بىترديد، شما را از سرزمينمان بيرون مىكنيم، يا حتما همكيش ما شويد. پس پروردگارشان به آنان وحى كرد كه قطعا ستمكاران را هلاك خواهيم كرد. (14) و قطعا شما را پس از آنان در اين سرزمين سكونت خواهيم داد. اين [موهبت] براى كسانى است كه از مقام [ربوبيت] من بترسند و از بيم دادنم هراس داشته باشند. (15) و [پيامبران] طلب گشايش كردند، و هر زورگوى نافرمانى ناكام شد. (16) جهنّم پيش روى اوست، و از آب چرك و جراحت به وى نوشانده مىشود. (17) آن را جرعهجرعه [و به زحمت] مىنوشد، ولى فرو بردنش را به هيچ وجه آسان و گوارا نمىيابد، و مرگ از همه سو به او روى مىآورد درحالىكه مردنى نيست، و عذابى سهمگين پيش روى اوست. (18) مثل آنان كه به پروردگارشان كافر شدهاند [اينگونه است كه] كارهايشان همچون خاكسترى است كه در روزى طوفانى، بادى سخت بر آن بوزد [و آن را پراكنده كند]؛ بر چيزى از آنچه كسب كردهاند نمىتوانند دست بيابند. اين است آن گمراهى دور و دراز.