(18) هركس خواهان [دنياى] زودگذر است، هرچه بخواهيم و براى هركه اراده كنيم، به زودى به او خواهيم داد؛ سپس جهنّم را براى او مقرر مىداريم كه نكوهيده و رانده شده، در آن خواهد سوخت. (19) و هركس آخرت را بخواهد و براى آن كوشش درخور آن را بكند و مؤمن باشد، اينانند كه از تلاششان سپاسگزارى خواهد شد. (20) هريك [از دو گروه، يعنى] اينان و آنان را از عطاى پروردگارت مدد مىرسانيم، و عطاى پروردگارت، بازداشتنى نيست. (21) بنگر كه چگونه بعضى از آنان را [در بهره دنيوى] بر بعضى ديگر فزونى دادهايم، و قطعا رتبههاى [معنوى] آخرت، والاتر و امتياز [نعمتهاى] آن برتر و بيشتر است. (22) و با خدا معبودى ديگر قرار نده كه نكوهيده و بىياور [بر جاى] بنشينى. (23) و پروردگار تو حكم كرده است كه جز او را نپرستيد و به پدر و مادر نيكى كنيد. اگر يكى از آن دو، يا هر دو، نزد تو به پيرى رسيدند، به آنان «افّ» [هم كه نشانگر دلتنگى است] نگو، و بر آنان بانگ مزن و با آنان سخنى شايسته بگوى. (24) و از روى مهربانى، بال فروتنى بران آنان فرود آور و بگو: پروردگارا، بر آنان- به پاس اينكه مرا در كودكى تربيت كردند- رحمتآور. (25) پروردگارتان به آنچه در ضميرتان است [از خودتان] آگاهتر است. اگر شايسته باشيد، قطعا او آمرزنده توبه كنندگان است. (26) و حق خويشاوند و تهيدست و در راه مانده را بده و هيچگونه ريخت و پاشى [در مال خود] مكن. (27) چرا كه ريخت و پاش كنندگان همزاد شيطانند، و شيطان نسبت به پروردگارش همواره ناسپاس است.