(18) و از آسمان، آبى به اندازه نازل كرديم، و آن را در زمين جاى داديم، و قطعا ما بر بردن آن تواناييم. (19) پس به وسيله آن براى شما باغهايى از درختان خرما و انگور پديد آورديم كه در آنها براى شما ميوههايى بسيار است و از آنها [به عنوان غذا نيز] مىخوريد. (20) و [به وسيله آن،] درختى را كه از طور سينا بيرون مىآيد پديد آورديم كه روغن و نان خورشى براى خورندگان به وجود مىآورد. (21) و قطعا در دامها براى شما وسيله عبرتى است: از آنچه در شكم آنهاست به شما مىنوشانيم، و براى شما در آنها منافع بسيارى است و [گوشت] بعضى از آنها را مىخوريد. (22) و بر آنها و بر كشتىها حمل مىشويد. (23) و همانا، ما نوح را به سوى قومش فرستاديم. پس گفت: اى قوم من، خدا را بپرستيد كه براى شما جز او معبودى نيست. آيا تقوا پيشه نمىكنيد؟ (24) پس اشراف قومش كه كافر بودند گفتند: اين جز بشرى مانند شما نيست كه مىخواهد بر شما برترى جويد، و اگر خدا مىخواست فرشتگانى مىفرستاد. ما در ميان پدران نخستين خود چنين چيزى نشنيدهايم. (25) او نيست جز مردى كه دچار نوعى جنون است، پس تا چندى در انتظارش باشيد [كه يا سالم شود و يا بميرد]. (26) [نوح] گفت: پروردگارا، مرا در برابر تكذيب آنان يارى كن. (27) پس به او وحى كرديم كه زير نظر ما و به وحى ما كشتى بساز، و چون فرمان ما دررسيد و آن تنور فوران كرد، از هر نوع [حيوانى] دو تا [يك نر و يك ماده]، با خانوادهات- بجز كسانى از آنان كه حكم [عذاب] بر آنها گذشته است- وارد كشتى كن، و درباره كسانى كه ستم كردهاند با من گفت و گو مكن، زيرا آنها غرق خواهند شد.