(56) و تو را جز به عنوان نويد دهنده و اخطار كننده نفرستاديم. (57) بگو: من در برابر اين [رسالت] مزدى از شما نمىخواهم، ولى هركه بخواهد، [مىتواند با راهنمايى من] راهى به سوى پروردگارش در پيش گيرد. (58) و بر آن زندهاى كه نمىميرد توكّل كن و او را همراه با ستايش وى منزّه دار، و كافى است كه او به گناهان بندگانش آگاه باشد. (59) همان كسى كه آسمانها و زمين و آنچه را كه ميان آن دو است در شش روز آفريد، آنگاه بر عرش [اقتدار] قرار گرفت. [او] داراى رحمت گسترده است. [اگر مىخواهى از حقيقت امر آگاه شوى] از فردى آگاه سؤال كن. (60) و هنگامى كه به آنان گفته مىشود: براى رحمان سجده كنيد، مىگويند: رحمان چيست؟ آيا براى چيزى كه تو به ما فرمان مىدهى سجده كنيم؟ و [اين دعوت] بر رميدگى آنان مىافزايد. (61) بلند مرتبه و والاست آن كسى كه در آسمان برجهايى قرار داده و در آن چراغى [روشن] و ماهى تابان پديد آورده است. (62) و اوست آنكه شب و روز را براى كسى كه بخواهد هوشيار شود يا بخواهد سپاسگزارى كند جانشين يكديگر قرار داده است. (63) و بندگان [خداى] رحمان كسانىاند كه روى زمين با نرمى و تواضع راه مىروند، و هنگامى كه جهالت پيشگان به آنان خطاب مىكنند، [در پاسخشان] سخنانى مسالمتآميز مىگويند. (64) و آنان كه شب را با سجده و قيام براى پروردگارشان به سر مىبرند. (65) و آنان كه مىگويند: پروردگارا، عذاب جهنّم را از ما بگردان، چرا كه عذاب آن هميشگى است. (66) به يقين، آنجا بد قرارگاه و بد جاى ماندنى است. (67) و آنان كه وقتى انفاق مىكنند، نه از حدّ مىگذرند و نه تنگ مىگيرند و [انفاقشان] ميان اين دو و در حدّ اعتدال است.