(31) و آنچه از اين كتاب به تو وحى كردهايم حقّ است، درحالىكه تصديق كننده كتابهايى است كه پيش از آن بوده است. بىترديد، خدا به بندگانش آگاه و بيناست. (32) سپس اين كتاب را به آن بندگانمان كه برگزيديم به ارث داديم؛ پس بعضى از آنان [در عمل به كتاب] به خود ستم مىكنند و بعضى از آنان ميانهرو هستند و بعضى از آنان در كارهاى خير به اذن خدا سبقت مىگيرند. اين است آن فزونبخشى بزرگ. (33) [پاداش آنان] باغهاى جاودانهاى است كه وارد آنها مىشوند. در آنجا با دستوارههايى زرّين و با مرواريد آراسته مىشوند، و لباسشان در آنجا حرير است. (34) و مىگويند: ستايش خداى را كه اندوه را از ما زدود. به راستى پروردگار ما بسيار آمرزنده و سپاسگزار است. (35) همان كسى كه ما را به فضل خود در اين سراى اقامت جاى داد. در اينجا هيچ رنجى به ما نمىرسد و ملالى [نيز] در اينجا به ما نخواهد رسيد. (36) و كسانى كه كفر ورزيدهاند، آتش دوزخ براى آنان خواهد بود؛ نه بر آنان حكم مىشود تا بميرند و نه عذابش از آنان تخفيف مىيابد. اينگونه هر ناسپاسى را سزا مىدهيم. (37) و آنان در آنجا فرياد برمىآورند كه: پروردگارا، ما را بيرون بياور تا كارى شايسته غير از آنچه مىكرديم انجام دهيم. [مىگوييم:] آيا [به شما لطف نكرديم و] چندان عمرتان نداديم كه هركس پنديذير بود در آن مدّت متذكّر مىشد؟ و اخطاركننده نيز براى شما آمد. پس بچشيد [عذاب را] كه براى ستمكاران ياورى نخواهد بود. (38) بىترديد، خدا داناى غيب آسمانها و زمين است. آرى، او به آنچه در درون سينههاست داناست.