(41) ما اين كتاب را براى مردم به حق بر تو نازل كرديم؛ پس هركه هدايت يابد به سود خود اوست، و هركه گمراه شود تنها به زيان خود گمراه مىشود، و تو هرگز بر آنان وكيل نيستى. (42) خداست كه جان مردم را به هنگام مرگشان مىگيرد، و نيز جان كسانى را كه نمردهاند در خوابشان [مىگيرد]؛ پس جان كسى را كه مرگ را بر او حتم كرده است نگاه مىدارد و جانهاى ديگر را تا مدّتى معيّن [كه عمرشان باقى است] بازمىفرستد. به راستى در اين [امر] براى مردمى كه مىانديشند نشانههايى بزرگ [از قدرت خدا] است. (43) آيا جز خدا شفاعتگرانى اختيار كردهاند؟ بگو: آيا هرچند آنها مالك چيزى نباشند و تعقّل نكنند [باز هم شفاعتگران شمايند]؟ (44) بگو: شفاعت، همه از آن خداست. فرمانروايى آسمانها و زمين فقط در اختيار اوست، و سرانجام به سوى او بازگردانده مىشويد. (45) و هنگامى كه خدا به تنهايى ياد شود؛ دلهاى كسانى كه به آخرت ايمان ندارند متنفّر مىگردد، و هنگامى كه معبودانى كه جز اويند ياد شوند، بىدرنگ شادمانى مىكنند. (46) بگو: بار خدايا، اى خالق آسمانها و زمين، اى داناى نهان و عيان، تويى كه ميان بندگانت درباره آنچه بر سرش اختلاف دارند حكم مىكنى. (47) و اگر كسانى كه ستم كردهاند، همه آنچه را كه در زمين است و مانند آن را با آن داشته باشند روز قيامت آن را براى رهايى خود از آن عذاب سخت خواهند داد، و آنچه گمان نمىبردند، از جانب خدا برايشان آشكار مىشود.