(10) بىترديد كسانى كه با تو بيعت مىكنند، جز اين نيست كه با خدا بيعت مىكنند؛ دست خدا بالاى دستهايشان است. پس هركس بيعتشكنى كند، تنها به زيان خودش بيعت مىشكند، و هركس به آنچه با خدا بر آن عهد بسته است وفا كند، به زودى اجرى بزرگ به او خواهد داد. (11) به زودى باديهنشينان برجاى گذاشته شده به تو خواهند گفت: اموال و كسان ما، ما را به خود مشغول كردند، پس براى ما آمرزش بخواه. آنان چيزى را به زبان خود مىگويند كه در دل ندارند. بگو: اگر خدا زيانى براى شما بخواهد يا سودى براى شما اراده كند، چه كسى در برابر او اختيار چيزى را براى شما دارد؟ بلكه خدا به آنچه مىكنيد آگاه است. (12) [نه چنان بود،] بلكه پنداشتيد كه پيامبر و مؤمنان هرگز به سوى خانوادههاى خود برنمىگردند، و اين در دلهاى شما زينت داده شد، و گمان بد برديد، و شما مردمى در خور هلاكت هستيد. (13) و هركس به خدا و پيامبر او ايمان نياورد، [بداند كه] ما براى كافران آتشى افروخته آماده كردهايم. (14) و فرمانروايى آسمانها و زمين از آن خداست، هركه را بخواهد مىآمرزد و هركه را بخواهد عذاب مىكند، و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (15) به زودى آن برجاى گذاشتهشدگان- هنگامى كه شما براى گرفتن غنيمتهايى [به سوى خيبر] حركت مىكنيد- خواهند گفت: بگذاريد ما هم از پى شما بياييم. آنان مىخواهند كلام خدا را [كه گفته است جز اصحاب حديبيه در خيبر شركت نكنند] تغيير دهند. بگو: شما هرگز نبايد از پى ما بياييد، خدا از پيش چنين گفته است. پس خواهند گفت: [نه،] بلكه شما به ما حسد مىورزيد. [چنين نيست،] بلكه آنان جز اندكى درك نمىكنند.