(16) و همانا ما انسان را آفريديم و آنچه را كه نفس او [او را] بدان وسوسه مىكند مىدانيم، و ما از رگ گردنش به او نزديكتريم. (17) آنگاه كه دو [فرشته] دريافتكننده كه از راست و چپ او نشستهاند [اعمال او را] دريافت مىكنند. (18) هيچ سخنى را بر زبان نمىآورد مگر اينكه مراقبى آماده نزد آن حضور دارد. (19) و بيهوشى مرگ به راستى دررسيد؛ اين است آنچه از آن مىگريختى. (20) و در صور دميده مىشود. آن روز، روز تحقق وعده عذاب است. (21) و هركسى مىآيد درحالىكه با او سوقدهنده و گواهى دهندهاى است. (22) [به او مىگويند:] تو از اين در غفلتى [عميق] بودى؛ پس پرده [غفلت] تو را از [جلوى چشمان] تو برداشتيم، از اينرو امروز چشم تو تيزبين است. (23) و همنشين او مىگويد: اين است آنچه نزد من آماده است. (24) [به آن دو فرشته خطاب مىشود:] به جهنّم بيفكنيد هر كفرانپيشه معاندى را، (25) كه همواره مانع خير و تجاوزگر و شكّاك بود؛ (26) همان كسى كه با خدا معبودى ديگر قرار داد؛ پس او را در عذاب سخت بيفكنيد. (27) [شيطان] همدم او مىگويد: پروردگارا، من او را به طغيان وانداشتم، بلكه او خود در گمراهى دور و درازى بود. (28) [خدا] مىگويد: نزد من ستيزه و جدال نكنيد كه من پيشتر به شما وعده عذاب داده بودم. (29) آن وعده نزد من تغيير نمىيابد، و من هرگز به بندگان ستم نمىكنم. (30) روزى كه به جهنّم مىگوييم: آيا پرشدى؟ و او مىگويد: آيا بيش از اين هم هست؟ (31) و بهشت را بىآنكه دور باشد براى تقواپيشگان نزديك مىآورند. (32) [و به آنان گفته مىشود:] اين است آنچه به شما وعده مىدادند. [آرى، بهشت را] براى هر رجوعكننده [به سوى خدا] و نگهبان [حدود الهى نزديك مىآورند]. (33) همان كسى كه در نهان از خداى رحمان ترسيده و با دلى رجوعكننده [به سوى خدا،] آمده است. (34) [گفته مىشود:] به سلامت وارد بهشت شويد؛ اين است روز جاودانگى. (35) هرچه بخواهند در آنجا براى آنان فراهم است، و نزد ما افزون بر آن نيز هست.