(7) آنان درحالىكه چشمانشان فروافتاده است، همچون ملخهاى پراكنده از گورها خارج مىشوند. (8) با گردنهاى كشيده، با شتاب به سوى آن دعوت كننده مىروند. كافران مىگويند: اين روزى سخت است. (9) پيش از آنان، قوم نوح [نيز] به تكذيب پرداختند و بنده ما را دروغگو شمردند و گفتند: ديوانه است، و او را با خشونت [از دعوت خود] بازداشتند. (10) پس پرودگارش را خواند كه: من مغلوب شدهام، [از اين قوم] انتقام مرا بگير. (11) پس درهاى آسمان را با آبى به شدّت ريزان گشوديم. (12) و از زمين چشمهها جوشانديم، تا آب [آسمان و زمين] براساس امرى كه مقدّر شده بود به هم پيوستند. (13) و او را بر [كشتى] داراى تختهها و ميخها سوار كرديم؛ (14) كه زير نظر ما حركت مىكرد، تا پاداش كسى باشد كه مورد انكار واقع شده بود. (15) و به راستى آن [واقعه] را به عنوان نشانهاى برجاى گذاشتيم؛ آيا عبرتگيرندهاى هست؟ (16) پس عذاب من و اخطارهايم چگونه بود؟ (17) و قطعا قرآن را براى تذكّر آسان ساختهايم؛ آيا عبرتگيرندهاى هست؟ (18) عاديان به تكذيب پرداختند؛ پس عذاب من و اخطارهايم چگونه بود. (19) ما بادى سرد و سخت را در زمانى پيوسته شوم بر آنان فرستاديم، (20) كه مردم را از جاى مىكند؛ گويى آنان تنههاى نخل ريشهكن شده بودند. (21) پس عذاب من و اخطارهايم چگونه بود؟ (22) و قطعا قرآن را براى تذكّر آسان ساختهايم؛ آيا عبرتگيرندهاى هست؟ (23) قوم ثمود اخطارها را دروغ شمردند. (24) و گفتند: آيا از يك بشرى كه از خود ماست پيروى كنيم؟ در اين صورت قطعا ما در گمراهى و جنون خواهيم بود. (25) آيا از ميان ما وحى به او القا شده است؟ [نه،] بلكه او دروغپيشه و خودپسند است. (26) فردا خواهند دانست كه دروغپيشه و خودپسند كيست. (27) ما اين ناقه را كه آزمايشى براى آنان است مىفرستيم، پس در انتظار [واكنش] آنان باش و شكيبايى كن.