(11) اين در حالى است كه آنان را به ايشان نشان مىدهند. گنهكار آرزو مىكند كه اى كاش مىتوانست از عذاب آن روز فرزندانش را فديه دهد، (12) و نيز همسر و برادرش را، (13) و بستگان نزديكش را كه به او پناه مىدهند، (14) و هركه در روى زمين است همه را [فديه مىداد] و [اين فديه] او را رهايى مىبخشيد. (15) چنين نيست، آن [آتش] زبانه مىكشد، (16) و به شدّت پوست از سرها مىكند. (17) [و به سوى خود] مىخواند هركه را [به حقّ] پشت كرده و روى برتافته، (18) و [مال] گرد آورده و ذخيره ساخته است. (19) به راستى كه انسان بسيار آزمند آفريده شده است. (20) وقتى بدى به او مىرسد، بسيار نالان است. (21) و وقتى خير به او مىرسد، سخت منعكننده [و بخيل] است. (22) بجز نمازگزاران؛ (23) همانان كه بر نمازشان مداومت دارند. (24) و آنان كه در اموالشان حقّى است معلوم، (25) براى سائل و محروم. (26) و آنان كه روز جزا را باور دارند. (27) و آنان كه از عذاب پروردگارشان بيمناكند. (28) چرا كه از عذاب پروردگارشان ايمن نمىتوانند بود. (29) و آنان كه شرمگاههاى خود را حفظ مىكنند، (30) مگر برهمسران يا كنيزانشان كه يقينا درخور سرزنش نيستند. (31) پس هركه جز اين را طلب كند، اينانند كه تجاوزگرند. (32) و آنان كه امانتها و پيمانهاى خود را مراعات مىكنند. (33) و آنان كه به [اداى] شهادتهاى خود قيام مىكنند. (34) و آنان كه بر نمازشان مراقبت دارند. (35) اينان در باغهايى [از بهشت] گرامى داشته مىشوند. (36) پس كافران را چه شده است كه با گردنهاى كشيده به سوى تو مىشتابند، (37) از راست و از چپ، گروهگروه؟ (38) آيا هريك از آنان طمع دارد كه او را به باغى پرنعمت درآورند؟ (39) چنين نيست. ما آنان را از آنچه مىدانند آفريدهايم.