(20) چنين نيست [كه مىپنداريد]، بلكه شما اين دنياى زودگذر را دوست مىداريد. (21) و آخرت را وامىگذاريد. (22) چهرههايى در آن روز شادابند، (23) و به پروردگارشان مىنگرند. (24) و چهرههايى در آن روز درهم كشيدهاند، (25) زيرا مىدانند كه آنان را دچار عقوبتى كمرشكن خواهند كرد. (26) آرى، هنگامى كه جان به گلوگاه، رسد، (27) و گفته شود: چه كسى شفا دهنده است؟ (28) و [محتضر] يقين كند كه اين [رويداد، مقدّمه] جدايى است، (29) و ساق پاى او به ساق ديگرش پيچد، (30) آن روز حركت [همه] فقط به سوى پروردگار تو خواهد بود. (31) پس [اين انسان سركش] نه تصديق [حق] كرد و نه نماز گزارد. (32) بلكه [آن را] تكذيب كرد و روى گردانيد. (33) سپس با كبر و غرور به سوى خانواده خود رفت. (34) واى بر تو! واى بر تو! (35) باز هم واى بر تو! واى بر تو! (36) آيا اين انسان مىپندارد كه مهمل رها مىشود؟ (37) آيا او قطرهاى منى نبود كه [در رحم] ريخته مىشود؟ (38) سپس به صورت خون بسته درآمد، آنگاه خدا به آن شكل داد و آن را درست اندام ساخت. (39) و دو جنس مرد و زن را از آن پديد آورد. (40) آيا اين [خدا] قادر نيست كه مردگان را زنده كند؟ سوره انسان به نام خداوند گسترده رحمت و مهربان (1) آيا به راستى بر انسان برههاى از زمانه گذشته كه چيزى قابل ذكر نبوده است؟ (2) ما انسان را از نطفهاى آميخته آفريدهايم و او را مورد آزمايش قرار مىدهيم؛ از اينرو او را شنوا و بينا ساختهايم. (3) ما راه را به او نماياندهايم، و او يا سپاسگزار است يا كفرانپيشه. (4) به يقين، ما براى كفرانپيشگان، زنجيرها و غلها و آتشى برافروخته آماده كردهايم. (5) بىترديد، نيكان از پيمانهاى مىنوشند كه آميزه آن كافور است؛