(101) و چگونه كفر مىورزيد، با اينكه آيات خدا بر شما خوانده مىشود و پيامبر او در ميان شماست؟ و هركس به خدا تمسّك جويد، قطعا به راهى راست هدايت شده است. (102) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، از خدا آن گونه كه حقّ پروا كردن از اوست پروا كنيد، و نميريد مگر درحالىكه تسليم [فرمان او] باشيد. (103) و همگى به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد، و نعمت خدا را بر خود به ياد آوريد، آنگاه كه دشمن يكديگر بوديد، پس ميان دلهاى شما الفت انداخت و در سايه نعمت او با هم برادر شديد؛ و بر لب گودالى از آتش بوديد، پس شما را از آن رهانيد. اينگونه، خدا آيات خود را براى شما بيان مىكند، باشد كه هدايت يابيد. (104) و بايد از ميان شما گروهى باشند كه [مردم را] به خوبىها دعوت كنند، و به كارهاى پسنديده وادارند، و از كارهاى ناپسند بازدارند؛ و اينان خود ظفرمندند. (105) و مانند كسانى نباشيد كه پس از آن كه دلايل روشن برايشان آمد، پراكنده شدند و با هم اختلاف كردند؛ و اينانند كه عذابى بزرگ خواهند داشت؛ (106) در روزى كه گروهى روسياهاند و گروهى روسفيد؛ اما كسانى كه روسياهاند [به آنان گفته مىشود:] آيا پس از ايمانتان كافر شديد؟ پس بچشيد اين عذاب را به سبب آن كه كفر مىورزيديد! (107) و امّا كسانى كه روسفيدند، در رحمت خدا قرار دارند، و جاودانه در آن خواهند بود. (108) اينها آيات خداست كه آن را به حق بر تو مىخوانيم؛ و خدا هيچ ستمى را براى جهانيان نمىخواهد.