(109) و آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آن خداست؛ و كارها فقط به خدا بازگردانده مىشود. (110) بهترين امّتى كه براى مردم به ظهور رسيده است شماييد؛ [چرا كه] به كارهاى پسنديده وامىداريد، و از كارهاى ناپسند باز مىداريد، و به خدا ايمان داريد. و اگر اهل كتاب ايمان مىآوردند برايشان بهتر بود. بعضى از آنان مؤمنند، و بيشترشان نافرمانند. (111) آنان جز آزارى [اندك] هرگز به شما زيانى نمىرسانند؛ و اگر با شما بجنگند، به شما پشت مىكنند، آنگاه يارى نخواهند شد. (112) هرجا يافت شوند، مهر ذلّت بر آنان خورده است- مگر اينكه به پيمانى از خدا و پيمانى از مردم تمسّك جويند- و به خشمى از خدا گرفتار آمدهاند، و مهر بيچارگى بر آنان زده شده است. اين به سزاى آن است كه به آيات خدا كفر مىورزيدند و پيامبران را به ناحق مىكشتند. اين بدان سبب است كه آنان عصيان كردند و [به حقوق ديگران] تجاوز مىنمودند. (113) [اهل كتاب] همه يكسان نيستند، [زيرا] بعضى از اهل كتاب گروهى هستند كه [براى اطاعت خدا] به پا خاستهاند و آيات خدا را در اوقات شب تلاوت مىكنند و سجده مىگزارند. (114) به خدا و روز واپسين ايمان دارند، و به كارهاى پسنديده وامىدارند، و از كارهاى ناپسند باز مىدارند، و در كارهاى خير شتاب مىكنند، و اينان از شايستگانند. (115) و هر كار خيرى انجام دهند، هرگز در مورد آن ناسپاسى نمىبينند، و خدا به [حال] تقوا پيشگان داناست.