(116) كسانى كه كفر ورزيدند، هرگز اموال و اولادشان چيزى از [عذاب] خدا را از آنان دور نخواهد ساخت، و آنان اهل آتشند و در آن جاودانه خواهند بود. (117) داستان آنچه آنان در اين زندگى دنيا [براى سيادت خود] خرج مىكنند، مانند اين است كه بادى در بردارنده سرمايى شديد، به كشتزار مردمى كه به خود ستم كردهاند بوزد و آن را نابود سازد؛ و خدا به آنان ستم نكرده است، بلكه آنان به خود ستم مىكنند. (118) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، از غير خودتان همرازى نگيريد. آنان در تباه ساختن كار شما كوتاهى نمىكنند. دوست دارند شما در رنج باشيد. دشمنى از دهانشان آشكار است، و آنچه سينههايشان پنهان مىدارد بزرگتر است. همانا ما اين آيات را براى شما بيان كرديم، اگر عقل خود را به كار گيريد. (119) آگاه باشيد! اين شماييد كه آنان را دوست مىداريد، ولى آنان شما را دوست نمىدارند؛ و شما به همه كتابها [ى آسمانى] ايمان داريد، [ولى آنها به كتاب شما ايمان ندارند؛] و هنگامى كه با شما برخورد مىكنند، مىگويند: ايمان آوردهايم، و چون به خلوت مىروند، از شدّت خشم سر انگشتانشان را بر ضدّ شما به دندان مىگزند. بگو: به خشم خود بميريد. بىگمان، خدا به آنچه در درون سينههاست داناست. (120) اگر خيرى به شما برسد آنان را ناراحت مىكند، و اگر شرّى به شما برسد به آن شادمان مىشوند؛ و اگر صبر داشته باشيد و تقوا پيشه كنيد، نيرنگشان هيچ زيانى به شما نمىرساند. همانا خدا به آنچه مىكنند احاطه دارد. (121) و [ياد كن] وقتى را كه صبحگاهان از ميان خانوادهات بيرون رفتى، در حالى كه مؤمنان را براى جنگيدن، در توقّفگاههايى جاى مىدادى، و خدا شنوا و داناست.