(122) آنگاه كه دو گروه از شما به فكرشان خطور كرد كه سستى كنند و خدا ياورشان بود [و آنان را از سستى حفظ كرد]، و مؤمنان بايد فقط بر خدا توكّل كنند. (123) و بىترديد، خدا شما را در «بدر» با آن كه زبون بوديد يارى كرد؛ پس از خدا پروا كنيد، باشد كه [بدين وسيله] سپاسگزارى كرده باشيد. (124) آنگاه كه به مؤمنان مىگفتى: آيا براى شما كافى نيست كه پروردگارتان شما را با سه هزار فرشته كه فروفرستاده مىشوند، يارى كند؟ (125) چرا، اگر صبر كنيد و تقوا پيشه سازيد، و [دشمنان] با همين سرعت و خشم به سراغتان بيايند، پروردگارتان با پنج هزار فرشته نشاندار به شما كمك خواهد كرد. (126) و خدا اين را جز مژدهاى براى شما قرار نداد، و براى اينكه دلهايتان به وسيله آن اطمينان يابد؛ و يارى جز از نزد خداى عزّتمند و حكيم نيست. (127) [او در جنگ بدر شما را يارى كرد] تا بخشى از كسانى را كه كفر ورزيدهاند نابود كند، يا آنان را خوار سازد تا نااميد باز گردند. (128) هيچ يك از اين كارها در اختيار تو نيست؛ يا توبه آنان را بپذيرد يا عذابشان كند، زيرا آنان ستمكارند. (129) و آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آن خداست؛ هركه را بخواهد مىآمرزد و هركه را بخواهد عذاب مىكند، و خدا بسيار آمرزنده و مهربان است. (130) اى كسانى كه ايمان آوردهايد، ربا را چندين و چند برابر نخوريد، و از خدا پروا كنيد، باشد كه ظفرمند گرديد. (131) و از آتشى كه براى كافران آماده شده است پروا بداريد. (132) و از خدا و پيامبر [او] اطاعت كنيد، باشد كه مورد رحمت قرار گيريد.